Хадис: Навистина, Аллах е помилостив кон Своите робови од оваа жена кон своето дете.’“

عَنْ عُمَرَ بْنِ الخَطَّابِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ:
قَدِمَ عَلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ سَبْيٌ، فَإِذَا امْرَأَةٌ مِنَ السَّبْيِ قَدْ تَحْلُبُ ثَدْيَهَا تَسْقِي، إِذَا وَجَدَتْ صَبِيًّا فِي السَّبْيِ أَخَذَتْهُ، فَأَلْصَقَتْهُ بِبَطْنِهَا وَأَرْضَعَتْهُ، فَقَالَ لَنَا النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «أَتُرَوْنَ هَذِهِ طَارِحَةً وَلَدَهَا فِي النَّارِ؟» قُلْنَا: لاَ، وَهِيَ تَقْدِرُ عَلَى أَلَّا تَطْرَحَهُ، فَقَالَ: «لَلَّهُ أَرْحَمُ بِعِبَادِهِ مِنْ هَذِهِ بِوَلَدِهَا».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 5999]

Од Омер бин ел-Хатаб, Аллах нека е задоволен со него, се пренесува:
„Кај Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, беа доведени заробеници. Меѓу нив имаше една жена која, доејќи, го истискуваше млекото од градите за да напои. Кога ќе најдеше дете меѓу заробениците, го земаше, го прилепуваше на својот стомак и го доеше. Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, нè праша: ,Дали мислите дека оваа жена би го фрлила своето дете во оган?‘ Одговоривме: ,Не, секако дека не би го сторила тоа, ако има можност да го поштеди.‘ Тогаш тој рече: ,Навистина, Аллах е помилостив кон Своите робови од оваа жена кон своето дете.’“
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 5999]

Објаснување

Кај Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, беа доведени заробеници од племето Хавазин. Меѓу нив имаше една жена која го бараше своето дете. Секогаш кога ќе најдеше некое дете, го земаше и го доеше, бидејќи ѝ се насобрало млеко во градите и имала потреба да го испушти. На крајот, го пронајде своето дете меѓу заробениците, го зеде, го прилепи на својот стомак и го доеше. Тогаш Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, им рече на асхабите: „Мислите ли дека оваа жена би го фрлила своето дете во оган?“ Тие одговорија: „Никогаш, по своја волја, неби го фрлила.“ Тој рече: „Навистина, Аллах е помилостив кон Своите робови отколку што оваа жена е кон своето дете.“

من فوائد الحديث

1. Аллаховата севкупна милост кон Неговите робови, Неговата желба за нивно добро, нивниот влез во Џенетот и спас од Огнот.
2. Извлекување поуки од настаните и нивно поврзување со правилно насочување и поучување.
3. Верникот треба да има убаво мислење за Аллах и да не очајува, сè додека е богобојазлив и истраен во верата, бидејќи Возвишениот Аллах е Оној Кој поседува бескрајна милост.