Хадис: „О Ебу Хурејре, земи ги овие мои сандали и оди надвор од градината. Кого и да сретнеш, кој искрено сведочи со своето срце дека нема друг вистински бог освен Аллах – израдувај го со веста дека ќе влезе во Џенет.“

عَن أبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قَالَ:
كُنَّا قُعُودًا حَوْلَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، مَعَنَا أَبُو بَكْرٍ، وَعُمَرُ فِي نَفَرٍ، فَقَامَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مِنْ بَيْنِ أَظْهُرِنَا، فَأَبْطَأَ عَلَيْنَا، وَخَشِينَا أَنْ يُقْتَطَعَ دُونَنَا، وَفَزِعْنَا، فَقُمْنَا، فَكُنْتُ أَوَّلَ مَنْ فَزِعَ، فَخَرَجْتُ أَبْتَغِي رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ حَتَّى أَتَيْتُ حَائِطًا لِلْأَنْصَارِ لِبَنِي النَّجَّارِ، فَدُرْتُ بِهِ هَلْ أَجِدُ لَهُ بَابًا؟ فَلَمْ أَجِدْ، فَإِذَا رَبِيعٌ يَدْخُلُ فِي جَوْفِ حَائِطٍ مِنْ بِئْرٍ خَارِجَةٍ - وَالرَّبِيعُ الْجَدْوَلُ - فَاحْتَفَزْتُ، فَدَخَلْتُ عَلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ: «أَبُو هُرَيْرَةَ» فَقُلْتُ: نَعَمْ يَا رَسُولَ اللهِ، قَالَ: «مَا شَأْنُكَ؟» قُلْتُ: كُنْتَ بَيْنَ أَظْهُرِنَا، فَقُمْتَ فَأَبْطَأْتَ عَلَيْنَا، فَخَشِينَا أَنْ تُقْتَطَعَ دُونَنَا، فَفَزِعْنَا، فَكُنْتُ أَوَّلَ مَنْ فَزِعَ، فَأَتَيْتُ هَذَا الْحَائِطَ، فَاحْتَفَزْتُ كَمَا يَحْتَفِزُ الثَّعْلَبُ، وَهَؤُلَاءِ النَّاسُ وَرَائِي، فَقَالَ: «يَا أَبَا هُرَيْرَةَ» وَأَعْطَانِي نَعْلَيْهِ، قَالَ: «اذْهَبْ بِنَعْلَيَّ هَاتَيْنِ، فَمَنْ لَقِيتَ مِنْ وَرَاءِ هَذَا الْحَائِطَ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُسْتَيْقِنًا بِهَا قَلْبُهُ، فَبَشِّرْهُ بِالْجَنَّةِ»، فَكَانَ أَوَّلَ مَنْ لَقِيتُ عُمَرُ، فَقَالَ: مَا هَاتَانِ النَّعْلَانِ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ؟ فَقُلْتُ: هَاتَانِ نَعْلَا رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، بَعَثَنِي بِهِمَا مَنْ لَقِيتُ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُسْتَيْقِنًا بِهَا قَلْبُهُ، بَشَّرْتُهُ بِالْجَنَّةِ، فَضَرَبَ عُمَرُ بِيَدِهِ بَيْنَ ثَدْيَيَّ فَخَرَرْتُ لِاسْتِي، فَقَالَ: ارْجِعْ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ، فَرَجَعْتُ إِلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَأَجْهَشْتُ بُكَاءً، وَرَكِبَنِي عُمَرُ، فَإِذَا هُوَ عَلَى أَثَرِي، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَا لَكَ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ؟» قُلْتُ: لَقِيتُ عُمَرَ، فَأَخْبَرْتُهُ بِالَّذِي بَعَثْتَنِي بِهِ، فَضَرَبَ بَيْنَ ثَدْيَيَّ ضَرْبَةً خَرَرْتُ لِاسْتِي، قَالَ: ارْجِعْ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «يَا عُمَرُ، مَا حَمَلَكَ عَلَى مَا فَعَلْتَ؟» قَالَ: يَا رَسُولَ اللهِ، بِأَبِي أَنْتَ، وَأُمِّي، أَبَعَثْتَ أَبَا هُرَيْرَةَ بِنَعْلَيْكَ، مَنْ لَقِيَ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُسْتَيْقِنًا بِهَا قَلْبُهُ بَشَّرَهُ بِالْجَنَّةِ؟ قَالَ: «نَعَمْ»، قَالَ: فَلَا تَفْعَلْ، فَإِنِّي أَخْشَى أَنْ يَتَّكِلَ النَّاسُ عَلَيْهَا، فَخَلِّهِمْ يَعْمَلُونَ، قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «فَخَلِّهِمْ».
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 31]

Ебу Хурејре, Аллах нека е задоволен со него, раскажува:
„Седевме околу Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем – а со нас беа и Ебу Бекр, Омер и уште неколкумина. Во еден момент Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, стана и замина, но долго не се враќаше. Се загриживме дека можеби му се случило нешто. Станавме вознемирени, јас се вознемирив прв и тргнав да го барам. Стигнав до една градина што му припаѓаше на племето Бену Неџар. Околу неа барав влез, но не најдов врата. Тогаш здогледав поток (ребиʿ) што влегуваше во градината од надворешна бунарска страна. Се протнав преку него, како што се провлекува лисица, и влегов кај Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем. Кога ме виде, рече: – „Ебу Хурејре?“ – „Да, о Аллахов пратенику.“ – „Што те донесе овде?“ – „Беше со нас, па стана и не се врати долго. Се исплашивме дека нешто ти се случило. Јас се вознемирив прв и дојдов до оваа градина, се протнав како лисица – а другите ги оставив зад мене.“ Потоа Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, ми ги даде своите сандали и рече: – „О Ебу Хурејре, земи ги овие мои сандали и оди надвор од градината. Кого и да сретнеш, кој искрено сведочи со своето срце дека нема друг вистински бог освен Аллах – израдувај го со веста дека ќе влезе во Џенет.“ Првиот што го сретнав беше Омер. Тој ме праша: – „Што се овие сандали, Ебу Хурејре?“ – „Ова се сандалите на Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем,“ – реков. – „Ме испрати со нив да израдувам секого што ќе го сретнам и искрено сведочи дека нема друг вистински бог освен Аллах – со веста дека ќе влезе во Џенет.“ Омер ме удри со раката во градите така што паднав на грб, па рече: – „Врати се, Ебу Хурејре!“ Се вратив кај Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, и заплакав. Веднаш по мене дојде и Омер. Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, праша: – „Што се случи, Ебу Хурејре?“ – „Го сретнав Омер и му кажав што ме испрати да направам. Тој ме удри во градите така што паднав, и ми рече да се вратам.“ Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, го праша Омер: – „О Омер, зошто го направи тоа?“ – „О Божји пратенику, толку си ми драг што татко ми и мајка ми би ги жртвувал за тебе – навистина ли го испрати Ебу Хурејре со своите сандали за да израдува секого што искрено сведочи дека нема друг бог освен Аллах – со веста за Џенет?“ – „Да,“ – одговори Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем. Омер рече: – „Те молам, немој така! Се плашам дека луѓето ќе се потпрат само на тоа сведочење и ќе ги остават делата – затоа остави ги нека работат.“ Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, рече: – „Остави ги нека работат.“
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم - 31]

Објаснување

Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, седеше во друштво со некои од неговите асхаби, меѓу кои беа Ебу Бекр и Омер. Во еден момент стана и замина, но се задржа подолго време, па се исплашија да не му се случило нешто – можеби непријателот го заробил или му нанел некакво зло. Асхабите, Аллах нека е задоволен со сите нив, се вознемирија. Прв што се вознемири беше Ебу Хурејре, Аллах нека е задоволен со него. Тргна по трага на Божјиот пратеник сè додека не стигна до една градина што му припаѓаше на племето Бену Неџар. Одеше околу градината барајќи влезна врата, но не најде. Тогаш здогледа мала дупка во ѕидот од која течеше вода. Го провлече телото и се протна низ отворот – слично како што се провлекува лисицата – и така влезе внатре и го најде Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем. Кога го виде, Пратеникот му рече: – „Ти ли си Ебу Хурејре?“ Тој одговорил: „Да.“ Потоа го праша: – „Зошто дојде?“ Ебу Хурејре рече: – „Беше со нас, но потоа стана и не се врати подолго, па се исплашивме дека нешто ти се случило. Јас бев првиот што се вознемири, па дојдов до оваа градина и се протнав, како што се провлекува лисица – другите ги оставив зад мене.“ Тогаш Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, му ги даде своите сандали како знак и доказ дека ја зборува вистината, и рече: – „Земи ги овие сандали и излези од градината. Кого и да сретнеш зад овој ѕид – кој сведочи дека нема друг вистински бог освен Аллах, и дека само Тој заслужува да биде обожуван – и тоа сведочење произлегува од искреното убедување во срцето – израдувај го со веста дека е од жителите на Џенетот.“ Првиот што го сретна беше Омер. Омер го праша: – „Што се овие две сандали, Ебу Хурејре?“ Тој одговори: – „Ова се сандалите на Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем. Ме испрати со нив да го израдувам секого што искрено сведочи дека нема друг бог освен Аллах – дека ќе влезе во Џенет.“ Тогаш Омер го удри со раката по градите, и тој падна на грб, а Омер рече: – „Врати се, Ебу Хурејре!“ Се врати кај Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, вознемирен, со видно променето лице, само што не заплакал. По него дојде и Омер. Пратеникот го праша: – „Што се случи, о Ебу Хурејре?“ Тој одговори: – „Го сретнав Омер и му кажав што ме испрати да направам, па ме удри така што паднав и ми рече да се вратам.“ Тогаш Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, му се обрати на Омер: – „О Омер, зошто го направи тоа?“ Омер одговори: – „О Божји пратенику, толку си ми драг што татко ми и мајка ми би ги жртвувал за тебе – навистина ли го испрати Ебу Хурејре со своите сандали да им ја пренесе радосната вест за Џенет на сите што ќе ги сретне и искрено сведочат дека нема друг бог освен Аллах?“ Тој одговорил: „Да.“ Омер рече: – „Те молам, немој така! Се плашам дека луѓето ќе се потпрат само на ова сведочење, а ќе ги запостават делата. Остави ги нека работат.“ Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, рече: – „Остави ги нека работат.“

من فوائد الحديث

1. Силната љубов на асхабите, Аллах нека е задоволен со нив, кон Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, и нивната грижа и стремеж тој да биде безбеден и заштитен од секое зло.
2. Пропишаноста на пренесувањето радосни вести.
3. Иманот се манифестира со говор, дело и убедувања.
4. Кади Ијад и други учени велат: „Постапката на Омер, Аллах нека е задоволен со него – кога се вратил кај Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, и го замолил да го запре Ебу Хурејре – не била спротивставување или одбивање на неговата наредба. Бидејќи пораката која Ебу Хурејре требаше да ја пренесе била радосна вест и охрабрување за уметот. Но, Омер сметал дека е подобро таа вест да се задржи, за луѓето да не се потпрат само на сведочењето, занемарувајќи ги делата. Тој верувал дека ќе биде покорисно за нив да продолжат да работат и да се трудат, отколку да се препуштат на предвремената радост за Џенетот. Кога ова го изложил пред Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, тој го одобрил неговото мислење.“
5. Ен-Невеви вели: „Овој хадис укажува дека кога имамот или големецот што има општа власт ќе искаже некое мислење, а некој од следбениците има различно мислење, следбеникот треба да му го изложи своето мислење на својот водач. Ако водачот утврди дека следбеникот е во право – треба да го прифати неговото мислење; а ако не – треба да му ја појасни дилемата која го мачи.“
6. Дозволено е да се воздржи од пренесување одредено знаење кога за тоа нема вистинска потреба – било поради постигнување поголема корист, било од страв дека може да предизвика штета.
7. Овој хадис претставува голема радосна вест за следбениците на тевхидот и дека оној што ќе умре искрено сведочејќи дека нема друг вистински бог освен Аллах – ќе влезе во Џенет.
8. Од оваа случка се истакнува силниот карактер на Омер, Аллах нека е задоволен со него, неговата мудрост и длабокото и исправното разбирање на верата.
9. Ен-Невеви рекол: „Овој хадис укажува дека е дозволено да се влезе во туѓ имот без претходна дозвола, ако човекот е сигурен дека домаќинот тоа би го прифатил – поради блиска врска или друга слична причина.“