عَن أبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قَالَ:
كُنَّا قُعُودًا حَوْلَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، مَعَنَا أَبُو بَكْرٍ، وَعُمَرُ فِي نَفَرٍ، فَقَامَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مِنْ بَيْنِ أَظْهُرِنَا، فَأَبْطَأَ عَلَيْنَا، وَخَشِينَا أَنْ يُقْتَطَعَ دُونَنَا، وَفَزِعْنَا، فَقُمْنَا، فَكُنْتُ أَوَّلَ مَنْ فَزِعَ، فَخَرَجْتُ أَبْتَغِي رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ حَتَّى أَتَيْتُ حَائِطًا لِلْأَنْصَارِ لِبَنِي النَّجَّارِ، فَدُرْتُ بِهِ هَلْ أَجِدُ لَهُ بَابًا؟ فَلَمْ أَجِدْ، فَإِذَا رَبِيعٌ يَدْخُلُ فِي جَوْفِ حَائِطٍ مِنْ بِئْرٍ خَارِجَةٍ - وَالرَّبِيعُ الْجَدْوَلُ - فَاحْتَفَزْتُ، فَدَخَلْتُ عَلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ: «أَبُو هُرَيْرَةَ» فَقُلْتُ: نَعَمْ يَا رَسُولَ اللهِ، قَالَ: «مَا شَأْنُكَ؟» قُلْتُ: كُنْتَ بَيْنَ أَظْهُرِنَا، فَقُمْتَ فَأَبْطَأْتَ عَلَيْنَا، فَخَشِينَا أَنْ تُقْتَطَعَ دُونَنَا، فَفَزِعْنَا، فَكُنْتُ أَوَّلَ مَنْ فَزِعَ، فَأَتَيْتُ هَذَا الْحَائِطَ، فَاحْتَفَزْتُ كَمَا يَحْتَفِزُ الثَّعْلَبُ، وَهَؤُلَاءِ النَّاسُ وَرَائِي، فَقَالَ: «يَا أَبَا هُرَيْرَةَ» وَأَعْطَانِي نَعْلَيْهِ، قَالَ: «اذْهَبْ بِنَعْلَيَّ هَاتَيْنِ، فَمَنْ لَقِيتَ مِنْ وَرَاءِ هَذَا الْحَائِطَ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُسْتَيْقِنًا بِهَا قَلْبُهُ، فَبَشِّرْهُ بِالْجَنَّةِ»، فَكَانَ أَوَّلَ مَنْ لَقِيتُ عُمَرُ، فَقَالَ: مَا هَاتَانِ النَّعْلَانِ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ؟ فَقُلْتُ: هَاتَانِ نَعْلَا رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، بَعَثَنِي بِهِمَا مَنْ لَقِيتُ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُسْتَيْقِنًا بِهَا قَلْبُهُ، بَشَّرْتُهُ بِالْجَنَّةِ، فَضَرَبَ عُمَرُ بِيَدِهِ بَيْنَ ثَدْيَيَّ فَخَرَرْتُ لِاسْتِي، فَقَالَ: ارْجِعْ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ، فَرَجَعْتُ إِلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَأَجْهَشْتُ بُكَاءً، وَرَكِبَنِي عُمَرُ، فَإِذَا هُوَ عَلَى أَثَرِي، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَا لَكَ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ؟» قُلْتُ: لَقِيتُ عُمَرَ، فَأَخْبَرْتُهُ بِالَّذِي بَعَثْتَنِي بِهِ، فَضَرَبَ بَيْنَ ثَدْيَيَّ ضَرْبَةً خَرَرْتُ لِاسْتِي، قَالَ: ارْجِعْ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «يَا عُمَرُ، مَا حَمَلَكَ عَلَى مَا فَعَلْتَ؟» قَالَ: يَا رَسُولَ اللهِ، بِأَبِي أَنْتَ، وَأُمِّي، أَبَعَثْتَ أَبَا هُرَيْرَةَ بِنَعْلَيْكَ، مَنْ لَقِيَ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُسْتَيْقِنًا بِهَا قَلْبُهُ بَشَّرَهُ بِالْجَنَّةِ؟ قَالَ: «نَعَمْ»، قَالَ: فَلَا تَفْعَلْ، فَإِنِّي أَخْشَى أَنْ يَتَّكِلَ النَّاسُ عَلَيْهَا، فَخَلِّهِمْ يَعْمَلُونَ، قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «فَخَلِّهِمْ».
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 31]
المزيــد ...
अबू हुरैराहच्या अधिकारावर, अल्लाह त्याच्यावर प्रसन्न होऊ शकेल, तो म्हणाला:
अबू हुरैरा (अल्लाह रजि.) सांगतात की आम्ही अल्लाहच्या मेसेंजर (अल्लाह सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लम) च्या आसपास बसलो होतो आणि अबू बकर आणि उमर (अल्लाह रजि.) देखील आमच्यासोबत उपस्थित होते. दरम्यान, अल्लाहचे मेसेंजर (अल्लाह सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लम) आम्हाला सोडून गेले आणि आम्हाला इतक्या उशिरा सोडले की आम्हाला भीती वाटू लागली की कदाचित त्यांना आमच्यापासून रोखले जाईल. म्हणून आम्ही घाबरून उठलो. मी पहिला माणूस होतो जो घाबरला. मी अन्सारच्या बनू नज्जर जमातीच्या बागेत पोहोचेपर्यंत अल्लाहच्या मेसेंजरच्या शोधात निघालो. मी दाराच्या शोधात बागेत चक्कर मारत राहिलो, पण सापडले नाही. अचानक एक छोटासा नाला दिसला, जो बाहेरच्या विहिरीतून बागेत जात होता. म्हणून, मी माझे शरीर गोळा केले आणि (नाल्यातून प्रवेश करून) अल्लाहच्या मेसेंजर (अल्लाह सल्ल.) च्या जागी पोहोचलो. (माझ्याकडे पाहून) तो म्हणाला: "अबू हुरैरा!" मी म्हणालो: होय, हे अल्लाहचे प्रेषित! तुम्ही म्हणालात: "तुम्ही इथे काय करत आहात?" मी म्हणालो: तू आमच्यामध्ये उपस्थित होतास. दरम्यान तुम्ही निघून गेलात आणि परत यायला उशीर झाला. त्यामुळे तुम्हाला आमच्यापासून रोखले गेले असेल अशी भीती आम्हाला वाटत होती. आम्ही घाबरून उठलो. मी सर्वात आधी घाबरलो होतो. म्हणून, मी अल्लाहच्या मेसेंजर (अल्लाह सल्ल.) च्या शोधात निघालो आणि अन्सारच्या बनू नज्जर जमातीच्या या बागेत पोहोचलो. इकडे (नाल्यातून) कोल्हा जसा शरीर दुमडतो तसाच तो शरीर दुमडून आत आला. हे बघा, लोकही माझ्या मागे लागले आहेत. तुम्ही मला तुमचे दोन्ही जोडे दिले आणि म्हणाला: अरे अबू हुरैरा! माझे हे दोन जोडे घ्या आणि या बागेबाहेर जो कोणी भेटेल, जो अल्लाहशिवाय खरा दैवत नाही याची मनापासून साक्ष देतो, त्याला स्वर्गाची सुवार्ता सांगा.” मग संपूर्ण हदीस सांगितली.
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم - 31]
पैगंबर, अल्लाहच्या प्रार्थना आणि त्याच्यावर शांती असो, अबू बकर आणि ओमरसह त्याच्या साथीदारांच्या गटासह बसले होते, म्हणून ते उभे राहिले आणि नंतर त्यांना भीती वाटली की त्याला शत्रूकडून काहीतरी वाईट होईल. एकतर बंदिवासाने किंवा इतर कशानेही म्हणून साथीदार, अल्लाह त्यांच्यावर प्रसन्न झाला, घाबरलेला पहिला होता, जो बानी अल-नज्जरच्या बागेत आला तोपर्यंत तो फिरू लागला तो, एक उघडा दरवाजा शोधण्याच्या आशेने, परंतु त्याला तो सापडला नाही, परंतु त्याला भिंतीमध्ये एक लहान छिद्र आढळले ज्यातून पाणी आत गेले, म्हणून त्याने आत जाईपर्यंत त्याच्या शरीराला मिठी मारली आणि प्रेषित सापडला, देव त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला मदत करेल तो, त्याच्यावर शांतता, त्याला म्हणाला: तू अबू हुरैरा आहेस का? तो म्हणाला: होय. तो म्हणाला: तुझा काय व्यवसाय आहे? अबू हुरैराह म्हणाला: तू आमच्यामध्ये होतास, म्हणून तू उठलास आणि आमच्यासाठी वेग कमी केलास, म्हणून आम्हाला भीती वाटली की तू आमच्यापासून तोडला जाईल, म्हणून आम्ही घाबरलो, म्हणून घाबरणारा मी पहिला होतो, म्हणून मी या भिंतीवर आलो. , म्हणून कोल्ह्याप्रमाणे मी स्वतःचा बचाव केला आणि हे लोक माझ्या मागे होते. म्हणून प्रेषित, अल्लाहने त्याला आशीर्वाद द्यावा आणि त्याला शांती द्यावी, त्याने त्याला त्याच्या चप्पल दिल्या आणि तो सत्य बोलत असल्याचे चिन्ह म्हणून त्याला म्हणाला: या चप्पल घेऊन जा, कारण या भिंतीच्या मागे जो कोणी भेटेल ते सहन करेल. अल्लाहशिवाय कोणीही अल्लाह नाही आणि अल्लाहशिवाय कोणतीही खरी उपासना नाही हे त्याच्या अंतःकरणात निश्चितपणे साक्ष देणे; ज्याच्यामध्ये हे वैशिष्ट्य असेल तो स्वर्गातील लोकांमध्ये असेल. तो उमरला भेटणारा पहिला होता, आणि तो त्याला म्हणाला: हे दोन चप्पल काय आहेत, अबू हुरैरा? तो म्हणाला: हे अल्लाहच्या मेसेंजरचे चप्पल आहेत, देवाने त्याला आशीर्वाद द्यावा आणि त्याला शांती द्यावी, ज्यांना मी भेटलो त्याबद्दल साक्ष देऊन त्याने मला पाठवले नंदनवनाची चांगली बातमी. मग ओमरने आपल्या हाताने अबू हुरैराहच्या छातीवर प्रहार केला आणि तो त्याच्या पाठीवर पडला आणि म्हणाला: परत जा, अबू हुरैरा म्हणून मी पैगंबराकडे परत आलो, अल्लाहची प्रार्थना आणि शांतता बदललेल्या चेहऱ्याने. ओमर रडायला तयार झाला आणि माझ्या मागे चालू लागला. तो, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, म्हणाला: अबू हुरैरा, तुला काय झाले आहे? मी म्हणालो: मी उमरला भेटलो, मग मी त्याला सांगितले की तू मला काय घेऊन पाठवले आहे, आणि त्याने मला इतका जोरात मारले की मी माझ्या पाठीवर पडलो आणि म्हणाला: परत जा. तो, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, म्हणाला: ओ उमर, तू जे केलेस ते तुला कशासाठी केले? अमर म्हणाला: हे अल्लाहचे प्रेषित, माझे वडील आणि आई तुमच्यासाठी बलिदान होवोत का तुम्ही अबू हुरैराला तुमच्या चप्पलांसह पाठवले आहे की जो अल्लाहला भेटेल, त्याच्या हृदयात खात्री आहे की त्याला दिले जाईल? नंदनवनाची चांगली बातमी? तो म्हणाला: होय. तो म्हणाला: हे करू नका, कारण मला भीती वाटते की लोक ते न करता फक्त म्हणण्यावर अवलंबून राहतील, म्हणून ते ते करतील. मग तो, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, म्हणाला: तर त्यांना असू द्या.