Hadith: “ចូរពួកអ្នកធ្វើសច្ចាប្រណិធាននឹងខ្ញុំថា ពួកអ្នកនឹងមិនធ្វើស្ហ៊ីរិកចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់នឹងអ្វីមួយឡើយ ហើយក៏មិនលួច មិនប្រព្រឹត្តអំពើហ្ស៊ីណា

عَنْ عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، وَكَانَ شَهِدَ بَدْرًا، وَهُوَ أَحَدُ النُّقَبَاءِ لَيْلَةَ العَقَبَةِ: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ، وَحَوْلَهُ عِصَابَةٌ مِنْ أَصْحَابِهِ:
«بَايِعُونِي عَلَى أَلَّا تُشْرِكُوا بِاللَّهِ شَيْئًا، وَلاَ تَسْرِقُوا، وَلاَ تَزْنُوا، وَلاَ تَقْتُلُوا أَوْلاَدَكُمْ، وَلاَ تَأْتُوا بِبُهْتَانٍ تَفْتَرُونَهُ بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَأَرْجُلِكُمْ، وَلاَ تَعْصُوا فِي مَعْرُوفٍ، فَمَنْ وَفَى مِنْكُمْ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ، وَمَنْ أَصَابَ مِنْ ذَلِكَ شَيْئًا فَعُوقِبَ فِي الدُّنْيَا فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُ، وَمَنْ أَصَابَ مِنْ ذَلِكَ شَيْئًا ثُمَّ سَتَرَهُ اللَّهُ فَهُوَ إِلَى اللَّهِ، إِنْ شَاءَ عَفَا عَنْهُ وَإِنْ شَاءَ عَاقَبَهُ» فَبَايَعْنَاهُ عَلَى ذَلِكَ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 18]

អំពី អ៊ូហ្ពាហ្ទះ ពិន អាសស៏មិត رضي الله عنه ដែលគាត់បានចូលរួមសមរភូមិហ្ពាទើរ និងជាម្នាក់ក្នុងចំណោមមេដឹកនាំនៅយប់អាល់អាក៏ហ្ពះ ពិតណាស់ រ៉ស៊ូលុលឡោះ ﷺ លោកបានមានប្រសាសន៍ ខណៈដែលនៅជុំវិញលោក មានសហាហ្ពាត់មួយក្រុមថា៖
“ចូរពួកអ្នកធ្វើសច្ចាប្រណិធាននឹងខ្ញុំថា ពួកអ្នកនឹងមិនធ្វើស្ហ៊ីរិកចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់នឹងអ្វីមួយឡើយ ហើយក៏មិនលួច មិនប្រព្រឹត្តអំពើហ្ស៊ីណា មិនសម្លាប់កូនៗខ្លួនឯង មិនប្រឌិតរឿងដើម្បីបង្ខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងមិនប្រឆាំង(នឹងខ្ញុំ)ចំពោះប្រការល្អនោះឡើយ។ ហេតុនេះ ជនណាដែលបានអនុវត្តតាមក្នុងចំណោមពួកអ្នក ជាការពិតណាស់ ផលបុណ្យរបស់គេ គឺនៅឯអល់ឡោះ។ តែជនណាដែលប្រព្រឹត្តអំពើណាមួយក្នុងចំណោមអំពើទាំងនេះ ហើយត្រូវបានគេដាក់ទោសនៅលើលោកិយ ការដាក់ទោសនោះ គឺជាការជម្រុះនូវបាបកម្មរបស់គេ។ រីឯជនណាដែលប្រព្រឹត្តអំពើណាមួយក្នុងចំណោមអំពើទាំងនេះ ក្រោយមក អល់ឡោះបានបិទបាំងវានោះ រឿងនោះគឺស្ថិតលើអល់ឡោះ។ ប្រសិនបើអល់ឡោះមានចេតនា ទ្រង់នឹងអភ័យទោសឲ្យ។ ហើយប្រសិនបើអល់ឡោះមានចេតនា ទ្រង់នឹងដាក់ទោសគេ”។ ពេលនោះ ហើយពួកយើងក៏បានសច្ចាប្រណិធាននឹងលោកលើប្រការទាំងនោះ។
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 18]

Explanation

អ៊ូហ្ពាហ្ទះ ពិន អាសស៏មិត رضي الله عنه ដែលគាត់ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានចូលរួមសមរភូមិហ្ពាទើរ និងជាមេដឹកនាំរបស់ក្រុមរបស់គាត់ដែលមកធ្វើសច្ចាប្រណិធានលើការជួយគាំទ្ររ៉ស៊ូលុលឡោះ ﷺ នាយប់អាល់អាក៏ហ្ពះ នៅឯមីណា (ខណៈដែលរ៉ស៊ូលុលឡោះនៅក្រុងម៉ាក្កះ មុនពេលដែលលោកធ្វើចំណាកស្រុកទៅកាន់ក្រុងម៉ាទីណះ) គាត់បានរាយការណ៍ថា៖ ពិតណាស់ ណាពី ﷺ លោកបានអង្គុយក្នុងចំណោមសហាហ្ពាត់របស់លោក ហើយលោកបានទាមទារពីពួកគេឲ្យធ្វើសច្ចាប្រណិធាននឹងលោកលើប្រការដូចខាងក្រោម៖ ទីមួយ៖ មិនត្រូវធ្វើស្ហ៊ីរិក គោរពសក្ការៈអ្វីផ្សេងរួមជាមួយអល់ឡោះឡើយ ទោះបីជាតិចតួចក៏ដោយ។ ទីពីរ៖ មិនត្រូវលួចឆក់។ ទីបី៖ មិនត្រូវប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ផ្លូវភេទ(ហ្ស៊ីណា)។ ទីបួន៖ មិនត្រូវសម្លាប់កូនៗខ្លួនឯងឡើយ ទោះជាកូនប្រុសដោយសារតែខ្លាចក្រ ឬកូនស្រីដោយសារតែខ្លាចភាពអាម៉ាស់។ ទីប្រាំ៖ មិនត្រូវប្រឌិតរឿងដើម្បីបង្ខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះអ្នកដទៃ។ ទីប្រាំមួយ៖ មិនត្រូវប្រឆាំងនឹងណាពី ﷺ ចំពោះប្រការល្អនោះឡើយ។ ដូចនេះ ជនណាដែលរក្សាពាក្យសច្ចាប្រណិធានទាំងនេះ ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងវា នោះផលបុណ្យរបស់គេ គឺនៅឯអល់ឡោះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែជនណាដែលប្រព្រឹត្តប្រការណាមួយក្នុងចំណោមប្រការដែលបានលើកឡើងខាងលើ(ក្រៅពីស្ហ៊ីរិក) ហើយត្រូវបានគេដាក់ទោសនៅក្នុងលោកិយនេះតាមរយៈការអនុវត្តចំណាត់ការផ្លូវច្បាប់លើរូបគេ នោះការដាក់ទោសនេះ គឺជាការជម្រុះនូវបាបកម្មរបស់គេ ហើយបាបកម្មនោះនឹងត្រូវបានលុបលាងតាមរយៈការដាក់ទោសនេះ។ រីឯជនណាដែលប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងប្រការមួយក្នុងចំណោមប្រការទាំងនេះ ក្រោយមក អល់ឡោះបានបិទបាំងវា រឿងនោះគឺស្ថិតលើអល់ឡោះ។ ប្រសិនបើអល់ឡោះមានចេតនា ទ្រង់នឹងអភ័យទោសឲ្យ។ ហើយប្រសិនបើអល់ឡោះមានចេតនា ទ្រង់នឹងដាក់ទោសគេ។ ពេលនោះ អ្នកទាំងអស់គ្នាដែលមានវត្តមាននៅពេលនោះបានធ្វើសច្ចាប្រណិធានលើប្រការទាំងនេះ។

Benefits from the Hadith

1. បញ្ជាក់ពីខ្លឹមសារដែលមានចែងនៅក្នុងសច្ចាប្រណិធានអាល់អាក៏ហ្ពះលើកទីមួយនៅក្រុងម៉ាក្កះ មុនពេលដែលការតស៊ូប្រយុទ្ធ(ជីហាទ)ត្រូវបានដាក់ជាកាតព្វកិច្ចលើពួកគេ។
2. អាស្ស៊ីនទី បាននិយាយថា៖ ប្រសាសន៍របស់លោក៖ “ចំពោះប្រការល្អ” វាច្បាស់ណាស់ថា ការបង្គាប់ប្រើរបស់លោកទាំងអស់ គឺជាប្រការល្អ និងមិនអាចស្រមៃថាវាផ្ទុយពីនេះនោះទេ។ ដូច្នេះ ប្រសាសន៍របស់លោក៖ “និងមិនត្រូវប្រឆាំង(នឹងខ្ញុំ)ចំពោះប្រការល្អ” គឺដើម្បីបញ្ជាក់ពីមូលហេតុនៃកាតព្វកិច្ចដែលត្រូវគោរពប្រតិបត្តិតាម និងដើម្បីជាការបញ្ជាក់ថា គ្មានការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះភាវៈ(ម៉ាខ្លូក) ក្រៅពីប្រការល្អនោះឡើយ ហើយបញ្ជាក់ថា លក្ខខណ្ឌនៃការគោរពប្រតិបត្តិក្នុងការសច្ចាប្រណិធាន គួរតែបញ្ជាក់ពីការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអ្វីដែលត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណោះ មិនមែនដាច់ខាតត្រូវតែគោរពប្រតិបត្តិនោះឡើយ។
3. មូហាំម៉ាត់ ពិន អ៊ីស្មាអេល អាត់តៃមី និងអ្នកផ្សេងទៀតបាននិយាយថា៖ ការរំលឹកជាពិសេសចំពោះការសម្លាប់កូនៗ ដោយសារវាជាការសម្លាប់(បទឧក្រិដ្ឋ) និងជាការកាត់ផ្តាច់ចំណងសាច់សាលោហិត។ ដូចនេះ វាកាន់តែត្រូវបានហាមឃាត់។ ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារតែការសម្លាប់កូនៗ គឺជាប្រការដែលសុសសាយក្នុងចំណោមពួកគេ ដោយពួកគេកប់កូនស្រីទាំងរស់ និងសម្លាប់កូនប្រុសដោយសារខ្លាចក្រ។ ឬក៏ គេលើកឡើងជាពិសេសអំពីកូនៗ ពីព្រោះកូនក្មេងមិនអាចការពារខ្លួនឯងបានឡើយ។
4. អាន់ណាវ៉ាវី បាននិយាយថា៖ ភាពទូទៅនៃហាទីស្ហនេះត្រូវបានកំណត់ដោយបន្ទូលរបស់អល់ឡោះថា៖ “ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់មិនអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែលធ្វើស្ហ៊ីរិកចំពោះទ្រង់ឡើយ”។ ដូចនេះ ចំពោះអ្នកដែលរបូតចេញពីសាសនា(មួរតាត់) ប្រសិនបើត្រូវបានគេសម្លាប់ក្នុងនាមជាអ្នកដែលបោះបង់សាសនា នោះការសម្លាប់នោះមិនមែនជាការជម្រុះចោលនូវបាបកម្មឡើយ។
5. អាល់កទី អ៊ីយ៉ាទ បាននិយាយថា៖ សាសនវិទូឥស្លាមភាគច្រើនយល់ថា ការដាក់ទោស(ទៅតាមអ្វីដែលច្បាប់ឥស្លាមបានកំណត់) គឺជាការជម្រុះនូវបាបកម្ម។