عَنِ الأَسْوَدِ بنِ يَزِيدَ قَالَ:
سَأَلْتُ عَائِشَةَ مَا كَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَصْنَعُ فِي بَيْتِهِ؟ قَالَتْ: كَانَ يَكُونُ فِي مِهْنَةِ أَهْلِهِ -تَعْنِي خِدْمَةَ أَهْلِهِ-، فَإِذَا حَضَرَتِ الصَّلاَةُ خَرَجَ إِلَى الصَّلاَةِ.
[صحيح] - [رواه البخاري] - [صحيح البخاري: 676]
المزيــد ...
გადმოცემულია ალ-ასვად იბნ იაზიდისგან, რომ მან თქვა:
«ვკითხე აიშას (ალლაჰი იყოს მისით კმაყოფილი): რას აკეთებდა ალლაჰის მოციქული (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) თავის სახლში? მან მიპასუხა: ის ოჯახის საქმეებში მონაწილეობდა (ანუ ოჯახის სამსახურში იყო), და როცა ლოცვის დრო დგებოდა, ის სახლიდან გამოდიოდა ლოცვის აღსასრულებლად».
[სანდო (საჰიჰ)] - [გადმოსცა ალ-ბუხარიმ] - [საჰიჰ ალ-ბუხარი - 676]
მორწმუნეთა დედას, აიშას (ალლაჰი იყოს მისით კმაყოფილი) ჰკითხეს მოციქულს (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) მდგომარეობის შესახებ მის სახლში და თუ რას აკეთებდა იგი? მან უპასუხა: ის იყო ადამიანი, როგორც სხვები, და აკეთებდა იმ საქმეს, რასაც კაცები თავიანთ სახლებში აკეთებენ, ის ემსახურებოდა საკუთარ თავსა და თავის ოჯახს – წველიდა თავის ცხვარს, კერავდა თავის ტანსაცმელს, აკეთებდა თავის სანდლებს და არემონტებდა თავის წყლის ვედროს, და როცა ლოცვაზე გამოცხადება ისმოდა, ის დაუყოვნებლივ გამოდიოდა ლოცვის აღსასრულებლად, ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე.