عَن ابنِ عباسٍ رضي الله عنهما أنَّ رسولَ اللهِ صلي الله عليه وسلم قال:
«لَو يُعطَى النّاسُ بدَعواهُم لادَّعَى رِجالٌ أموالَ قَومٍ ودِماءَهُم، لَكِنَّ البَيِّنَةَ على المُدَّعِى، واليَمينَ على مَن أنكَرَ».
[حسن] - [رواه البيهقي، وغيره هكذا، وبعضه في الصحيحين] - [الأربعون النووية: 33]
المزيــد ...
გადმოცემულია იბნ აბბასისგან (ალლაჰი იყოს მისით და მისი მამით კმაყოფილი), რომ ალლაჰის შუამავალმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) თქვა:
«თუ ადამიანებს მიეცემოდათ [ის, რასაც ისინი მოითხოვენ] მხოლოდ მათი სიტყვების საფუძველზე, მაშინ ზოგიერთები [ცრუ] მოითხოვდნენ სხვის ქონებას და სიცოცხლეს... მაგრამ მომჩივანი ვალდებულია მოიტანოს მტკიცებულება, ხოლო მოპასუხისთვის კი [უსაფუძვლო ბრალის დროს] საკმარისია ფიცი, რომ უდანაშაულოა».
[კარგი (ჰასან)] - [رواه البيهقي وغيره هكذا وبعضه في الصحيحين] - [الأربعون النووية - 33]
ალლაჰის მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) განმარტა, რომ თუ ხალხს მიენიჭებოდა უფლებები მხოლოდ მათი განცხადებების საფუძველზე, ყოველგვარი მტკიცებულებისა და ნიშნის გარეშე, ზოგიერთები სხვის ქონებასა და სიცოცხლეზე განაცხადებდნენ პრეტენზიას. ამიტომ, სარჩელის გამომთქმელმა უნდა წარადგინოს მტკიცებულება და დასაბუთება თავისი მოთხოვნისთვის. თუ მას მტკიცებულება არ აქვს, მაშინ საქმე განიხილება მოპასუხის წინააღმდეგ. თუ მოპასუხე უარყოფს სარჩელს, მას ევალება ფიცის დადება, რათა გათავისუფლდეს პასუხისმგებლობისგან.