නබි වදන: සෑම අනිවාර්යය සලාතයකට පසුවම, පසුවට ඇති දෑ ඒවා පවසන්නාට හෝ ඒවා සිදු කරන්නාට හෝ අලාභයක් ඇති නොවෙයි.

عَنْ كَعْبِ بْنِ عُجْرَةَ رضي الله عنه عَنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:

«مُعَقِّبَاتٌ لَا يَخِيبُ قَائِلُهُنَّ -أَوْ فَاعِلُهُنَّ- دُبُرَ كُلِّ صَلَاةٍ مَكْتُوبَةٍ، ثَلَاثٌ وَثَلَاثُونَ تَسْبِيحَةً، وَثَلَاثٌ وَثَلَاثُونَ تَحْمِيدَةً، وَأَرْبَعٌ وَثَلَاثُونَ تَكْبِيرَةً».
[صحيح] - [رواه مسلم]

නබි (සල්ලල්ලාහු අලයිහි වසල්ලම්) තුමා ප්රකාශ කළ බව කඃබ් ඉබ්නු උජ්රා (රළියල්ලාහු අන්හු) තුමා විසින් වාර්තා කරන ලදී. “සෑම අනිවාර්යය සලාතයකට පසුවම, පසුවට ඇති දෑ වනාහි, ඒවා පවසන්නාට හෝ ඒවා සිදු කරන්නාට හෝ අලාභයක් ඇති නොවෙයි. එනම් තිස් තුන් වතාවක් (සුබ්හානල්ලාහ් යනුවෙන්) තස්බීහ් පැවසීම, තිස් තුන් වතාවක් (අල් හම්දුලිල්ලාහ් යනුවෙන්) තහ්මීද් පැවසීම හා තිස්හතර වතාවක් (අල්ලාහු අක්බර් යනුවෙන්) තක්බීර් පැවසීමය.
පූර්ව සාධක සහිත හදීසයකි. - ඉමාම් මුස්ලිම් එය වාර්තා කර ඇත.

විවරණය

පස්වාර සලාතයන්ට පසුව ඇති මෙම දික්ර් අනුවාද හදීසය තුළින් ආගමානුගත කර ඇත. එහි ප්රඥාන්විත කරුණ වනුයේ සැබැවින්ම අනිවාර්යය සලාත් වේලාවන්හි දොරටු විවෘත කරනු ලැබේ. යහපත් ක්රියාවන් එහි ඉහළට ඔසවනු ලැබේ. එම අවස්ථාවේ දික්ර් අනුවාද ඉසිරීම කුසල් අධික ලෙස බලාපොරොත්තු විය හැකි මෙන්ම ප්රතිඵල ඉමහත් සේ ලබන්නට වඩාත් උචිත වන්නේය.