حديث: پیامبر اکرم (صلی الله علیه وسلم) به من فرمودند: «بر من قرآن بخوان

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ رَضيَ اللهُ عنهُ قَالَ:
قَالَ لِي النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «اقْرَأْ عَلَيَّ»، قُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَأَقْرَأُ عَلَيْكَ، وَعَلَيْكَ أُنْزِلَ؟ قَالَ: «نَعَمْ» فَقَرَأْتُ سُورَةَ النِّسَاءِ حَتَّى أَتَيْتُ إِلَى هَذِهِ الآيَةِ: {فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ، وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هَؤُلاَءِ شَهِيدًا} [النساء: 41]، قَالَ: «حَسْبُكَ الآنَ» فَالْتَفَتُّ إِلَيْهِ، فَإِذَا عَيْنَاهُ تَذْرِفَانِ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 5050]

این ترجمه نیاز به بررسی و تدقیق بیشتر دارد.

عبدالله بن مسعود (رضی الله عنه) روایت می‌کند که:
پیامبر اکرم (صلی الله علیه وسلم) به من فرمودند: «بر من قرآن بخوان»، عرض کردم: ای رسول الله! آیا بر شما بخوانم در حالی که قرآن بر شما نازل شده است؟ فرمودند: «آری»، پس سورهٔ نساء را خواندم تا به این آیه رسیدم: {فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِن كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَىٰ هَـٰؤُلَاءِ شَهِيدًا} [النساء: 41]، (پس چگونه خواهد بود زمانی که از هر امتی گواهی آوریم و تو را بر این مردم گواه بگیریم)، فرمودند: «همین کافی است»، به سویش نگاه کردم، دیدم چشمانش اشکبار است.
[صحیح] - [متفق علیه] - [صحیح بخاری - 5050]

توضیح

پیامبر (صلی الله علیه وسلم) از عبدالله بن مسعود خواستند تا قرآن بر ایشان تلاوت کند، ابن مسعود با شگفتی پرسید: چگونه بر شما بخوانم در حالی که قرآن بر شما نازل شده است؟ پیامبر (صلی الله علیه وسلم) فرمودند: «من دوست دارم قرآن را از دیگری بشنوم»، هنگامی که به آیهٔ {فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا...} رسید، [یعنی:] چه خواهد بود حال تو و حال امتت، هنگامی که تو را [در قیامت] به عنوان گواه بر امتت حاضر آوریم [تا گواهی دهی] که رسالت پروردگارت را به آنان ابلاغ کرده‌ای؟ در این هنگام، پیامبر اکرم (صلی الله علیه وسلم) فرمودند: همین اندازه کافی است؛ [دیگر] قرائت مکن، عبدالله بن مسعود (رضی الله عنه) گوید: پس به سوی آن حضرت روی کردم، و [دیدم] که دو چشمانش [از اشک] جاری است؛ از هیبت آن صحنه ی قیامت به لرزه افتاده، و از سر رحمت بر امت خویش می‌گرید.

از فوائد حدیث

1. نووی می‌گوید: مستحب است شنیدن قرآن با گوش جان، گریستن بر آن و تدبر در آن، همچنین مستحب است انسان از دیگری بخواهد تا قرآن بخواند تا به آن گوش فرا دهد، زیرا این کار در تفهیم و تدبر کامل‌تر از خواندن خود شخص است.
2. ثواب شنیدن قرآن همانند ثواب تلاوت آن است.
3. این حدیث نشان‌دهندهٔ فضیلت عبدالله بن مسعود است که پیامبر (صلی الله علیه وسلم) دوست داشتند قرآن از زبان او بشنوند، این نشان از همت والای او در کسب قرآن و حفظ و اتقان آن دارد.
4. فضیلت گریستن از خشیع خداوند هنگام شنیدن آیاتش، همراه با آرامش و سکوت و پرهیز از صدای بلند.