Хадис: „Оставете го тоа, затоа што тоа е одвратно.“

عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا قَالَ:
كُنَّا فِي غَزَاةٍ فَكَسَعَ رَجُلٌ مِنَ المُهَاجِرِينَ رَجُلًا مِنَ الأَنْصَارِ، فَقَالَ الأَنْصَارِيُّ: يَا لَلْأَنْصَارِ، وَقَالَ المُهَاجِرِيُّ: يَا لَلْمُهَاجِرِينَ، فَسَمَّعَهَا اللَّهُ رَسُولَهُ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «مَا هَذَا؟» فَقَالُوا: كَسَعَ رَجُلٌ مِنَ المُهَاجِرِينَ رَجُلًا مِنَ الأَنْصَارِ، فَقَالَ الأَنْصَارِيُّ: يَا لَلْأَنْصَارِ، وَقَالَ المُهَاجِرِيُّ: يَا لَلْمُهَاجِرِينَ، فَقَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «دَعُوهَا فَإِنَّهَا مُنْتِنَةٌ» قَالَ جَابِرٌ: وَكَانَتِ الأَنْصَارُ حِينَ قَدِمَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَكْثَرَ، ثُمَّ كَثُرَ المُهَاجِرُونَ بَعْدُ، فَقَالَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أُبَيٍّ: أَوَقَدْ فَعَلُوا، وَاللَّهِ لَئِنْ رَجَعْنَا إِلَى المَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الأَعَزُّ مِنْهَا الأَذَلَّ، فَقَالَ عُمَرُ بْنُ الخَطَّابِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ: دَعْنِي يَا رَسُولَ اللَّهِ أَضْرِبُ عُنُقَ هَذَا المُنَافِقِ، قَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «دَعْهُ، لاَ يَتَحَدَّثُ النَّاسُ أَنَّ مُحَمَّدًا يَقْتُلُ أَصْحَابَهُ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 4907]

Џабир бин Абдулах, Аллах нека е задоволен со него и со неговиот татко, раскажува:
„Бевме на една воена експедиција кога еден човек од мухаџирите удри еден човек од енсариите. Тогаш енсаријата извика: „О, енсарии!“ а мухаџирот извика: „О, мухаџири!“ Тоа го чу Аллаховиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, и праша: „Што е ова?“ Му одговорија: „Еден човек од мухаџирите удри еден човек од енсариите, па енсаријата извика: „О, енсарии!“, а мухаџирот: „О, мухаџири!““ Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, рече: „Оставете го тоа, затоа што тоа е одвратно.“ Џабир додаде: „Кога Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, пристигна, енсариите беа побројни; потоа мухаџирите се намножија. Тогаш Абдулах бин Убеј рече: ‚Зарем го направија тоа?! Се колнам во Аллах, ако се вратиме во Медина, посилниот ќе го истера послабиот.‘ Омер бин ел-Хатаб, Аллах нека е задоволен со него, рече: ‚Остави ме, о Аллахов пратенику, да му ја отсечам главата на овој лицемер!‘ Но, Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, одговори: ,Остави го, за да не кажуваат луѓето: Мухамед ги убива своите асхаби.‘“
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 4907]

Објаснување

Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, бил на патување во една воена експедиција заедно со своите асхаби – мухаџири и енсарии, Аллах нека е задоволен со нив, кога еден човек од мухаџирите удрил еден човек од енсариите. Енсаријата извикал: „О, енсарии, помогнете!“ А мухаџирот извикал: „О, мухаџири, помогнете!“ Ова го слушнал Аллаховиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, и рекол: „Што е ова?“ Му одговориле: „Еден човек од мухаџирите удри еден човек од енсариите, па енсаријата извика: ‘О, енсарии!’, а мухаџирот извика: ‘О, мухаџири!’“ Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, рекол: „Оставете ја оваа навика од времето на џахилиетот, затоа што таа е грда, одвратна и штетна.“ Тоа е кога човекот, ако биде нападнат од својот противник, го повикува својот народ – кои, од незнаење и племенска пристрасност, брзаат да му помогнат, било да е во право или во криво. Џабир рекол: „Кога Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, пристигна во Медина, енсариите беа побројни, но потоа и мухаџирите се намножија.“ Тогаш водачот на лицемерието, Абдулах бин Убеј бин Селул, рече: „Дали навистина ова го направија?! Се колнам во Аллах, ако се вратиме во Медина, посилниот –мислејќи на себе и своите – сигурно ќе го истера од неа послабиот – мислејќи на Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, и асхабите со него.“ Омер бин ел-Хатаб, Аллах нека е задоволен со него, рече: „Дозволи ми, о Аллахов пратенику, да му ја отсечам главата на овој лицемер!“
Но, Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, одговори: „Остави го, за да не кажат луѓето: Мухамед ги убива своите следбеници дури и ако само јавно се покажуваат како такви.“

من فوائد الحديث

1. Забрана за практикување на осудените навики и обичаи од џахилиетот – било со зборови или со дела. Исламот дојде за да ги оддалечи луѓето од тоа и да ги упати кон она што е исправно и правично за нив.
2. Предупредување од групирање околу невистината и партиски поделби, кои се штетни и нечисти како некоја одвратна работа.
3. Забрана на сè што предизвикува непријателство и омраза.
4. Имамот ен-Невеви рекол: „Тоа што Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, го нарече ова ,џахилиетски повик‘ е доказ дека тоа е омразено и отфрлено. Тоа било обичај во времето на џахилиетот – кога секое племе меѓусебно се поддржувало во световните работи и интереси. Тие ги земале своите права преку племиња и врски, додека исламот дојде за да го поништи тоа и да воспостави пресуди преку шеријатски прописи. Ако некој му направи неправда на друг, тогаш кадијата пресудува меѓу нив и го задолжува виновникот со последиците од неговата неправда – како што е утврдено со принципите на исламот.“
5. Ес-Синди рекол: „Јасно е дека помагањето само затоа што некој е од истото племе, како што било во џахилиетот, е неосновано. Затоа, нема смисла секој да ја повикува својата племенска група. Но, помагањето на вистината е задолжително за секој верник – без разлика дали тој што е во право е од неговото племе или не е.“
6. Укажување на тоа какви биле лицемерите – со навредлив јазик и дрскост кон Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, и кон неговите асхаби, Аллах нека е задоволен со нив.
7. Укажување на исклучителната благост и трпеливост на Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, и неговата голема издржливост на штетите што му ги нанесувале лицемерите.
8. Предупредување од секое дело кое може да ги одврати луѓето од влегување во исламот. Затоа Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, се воздржал од тоа да ги убие лицемерите – за луѓето да не речат: „Мухамед ги убива своите асхаби.“