عَنِ النُّعْمَانِ بْنِ بَشِيرٍ رَضيَ اللهُ عنهُما:
أَنَّ أُمَّهُ بِنْتَ رَوَاحَةَ سَأَلَتْ أَبَاهُ بَعْضَ الْمَوْهِبَةِ مِنْ مَالِهِ لِابْنِهَا، فَالْتَوَى بِهَا سَنَةً ثُمَّ بَدَا لَهُ، فَقَالَتْ: لَا أَرْضَى حَتَّى تُشْهِدَ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَلَى مَا وَهَبْتَ لِابْنِي، فَأَخَذَ أَبِي بِيَدِي وَأَنَا يَوْمَئِذٍ غُلَامٌ، فَأَتَى رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللهِ، إِنَّ أُمَّ هَذَا بِنْتَ رَوَاحَةَ أَعْجَبَهَا أَنْ أُشْهِدَكَ عَلَى الَّذِي وَهَبْتُ لِابْنِهَا، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «يَا بَشِيرُ، أَلَكَ وَلَدٌ سِوَى هَذَا؟» قَالَ: نَعَمْ، فَقَالَ: «أَكُلَّهُمْ وَهَبْتَ لَهُ مِثْلَ هَذَا؟» قَالَ: لَا، قَالَ: «فَلَا تُشْهِدْنِي إِذن، فَإِنِّي لَا أَشْهَدُ عَلَى جَوْرٍ»، ولِمُسْلِمٍ: «فَأَشْهِدْ عَلَى هَذَا غَيْرِي».
[صحيح] - [متفق عليه، وله ألفاظ عديدة] - [صحيح مسلم: 1623]
المزيــد ...
अल-नुमान बिन बशीरच्या अधिकारावर, अल्लाह त्यांच्यावर प्रसन्न होऊ शकेल:
त्याची आई, बिंत रवाहाने, त्याच्या वडिलांना तिच्या मुलासाठी त्याच्या पैशातून काही भेटवस्तू मागितली, म्हणून त्याने ती एक वर्षासाठी ठेवली आणि नंतर त्याला दाखवली आणि ती म्हणाली: मी ते स्वीकारत नाही. जोपर्यंत तुम्ही अल्लाहच्या मेसेंजरला साक्ष देत नाही तोपर्यंत, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, जसे की तू माझ्या मुलाला दिले आहेस, त्या दिवशी मी लहान असताना माझ्या वडिलांनी माझा हात घेतला, म्हणून कड़ी दूत, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देवो आणि त्याला शांती देवो, आला. त्याने त्याला अभिवादन केले आणि म्हटले: हे अल्लाहचे दूत, ही रावहाची मुलगी आहे आणि ती मला साक्ष देऊ इच्छित आहे की आपण तिच्या मुलाला काय दिले आहे, म्हणून अल्लाहचे दूत, अल्लाहची प्रार्थना आणि शांती असो त्याच्यावर, म्हणाला: त्याच्यावर शांती आणि आशीर्वाद असो: "हे बशीर, तुला याशिवाय मुलगा आहे का?" तो म्हणाला: होय, मग तो म्हणाला: “तू त्याला असे काही दिलेस का?” तो म्हणाला: नाही, तो म्हणाला: "मग मला साक्ष देऊ नका, कारण मी अन्यायाची साक्ष देत नाही", आणि मुस्लिमांना: "मग इतरांना याची साक्ष द्या."
[صحيح] - [متفق عليه، وله ألفاظ عديدة] - [صحيح مسلم - 1623]
अल-नुमान बिन बशीर, अल्लाह त्यांच्यावर प्रसन्न असेल, असे सांगितले की त्याची आई, अमर बिंत रावहा, अल्लाह तिच्यावर प्रसन्न असेल, तिने त्याच्या वडिलांना तिच्या मुलासाठी त्याच्या पैशातून काही भेटवस्तू मागितली, परंतु त्याने अजिबात संकोच केला आणि उशीर केला. वर्ष, मग त्याला असे वाटले की तो तिच्या विनंतीला प्रतिसाद देईल आणि त्याचा मुलगा अल-नुमान देईल, म्हणून ती म्हणाली: अल्लाहचा मेसेंजर जोपर्यंत त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, तोपर्यंत मी समाधानी होणार नाही, तुम्ही माझ्या मुलाला काय दिले आहे याची साक्ष देतो म्हणून मी त्या वेळी लहान असताना माझ्या वडिलांनी माझा हात घेतला, म्हणून ते आले देवाच्या मेसेंजरला, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल आणि म्हणाला: हे अल्लाहचे दूत, याची आई रावहाची मुलगी आहे आणि तिने तिच्या मुलाला जे काही दिले त्याबद्दल मी तुम्हाला साक्ष देऊ इच्छितो, म्हणून तो, अल्लाहची प्रार्थना आणि शांती त्याच्यावर असो: अरे बशीर, तुला याशिवाय दुसरा मुलगा आहे का? तो म्हणाला: होय. तो म्हणाला: त्याने ते खाल्ले आणि तू त्याला असे काही दिले? तो म्हणाला: नाही. तो म्हणाला: मग मला साक्ष देऊ नका, कारण मी अत्याचार आणि अन्यायाची साक्ष देत नाही. आणि मुस्लिम त्याला दटावत म्हणाले: परंतु इतरांनी या अन्यायाची साक्ष दिली.