Hadith: अल्लाहच्या रसूल ﷺ ने ज्याचा अनुभव सर्वप्रथम वेदना (वही) मध्ये घेतला, तो म्हणजे त्यांना स्वप्नात शुभ दृष्टांत दिसणे
عَنْ عَائِشَةَ أُمِّ المُؤْمِنِينَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْها أَنَّهَا قَالَتْ:
أَوَّلُ مَا بُدِئَ بِهِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مِنَ الوَحْيِ الرُّؤْيَا الصَّالِحَةُ فِي النَّوْمِ، فَكَانَ لاَ يَرَى رُؤْيَا إِلَّا جَاءَتْ مِثْلَ فَلَقِ الصُّبْحِ، ثُمَّ حُبِّبَ إِلَيْهِ الخَلاَءُ، وَكَانَ يَخْلُو بِغَارِ حِرَاءٍ فَيَتَحَنَّثُ فِيهِ -وَهُوَ التَّعَبُّدُ- اللَّيَالِيَ ذَوَاتِ العَدَدِ قَبْلَ أَنْ يَنْزِعَ إِلَى أَهْلِهِ، وَيَتَزَوَّدُ لِذَلِكَ، ثُمَّ يَرْجِعُ إِلَى خَدِيجَةَ فَيَتَزَوَّدُ لِمِثْلِهَا، حَتَّى جَاءَهُ الحَقُّ وَهُوَ فِي غَارِ حِرَاءٍ، فَجَاءَهُ المَلَكُ فَقَالَ: اقْرَأْ، قَالَ: «مَا أَنَا بِقَارِئٍ» قَالَ: «فَأَخَذَنِي فَغَطَّنِي حَتَّى بَلَغَ مِنِّي الجَهْدَ ثُمَّ أَرْسَلَنِي، فَقَالَ: اقْرَأْ، قُلْتُ: مَا أَنَا بِقَارِئٍ، فَأَخَذَنِي فَغَطَّنِي الثَّانِيَةَ حَتَّى بَلَغَ مِنِّي الجَهْدَ ثُمَّ أَرْسَلَنِي، فَقَالَ: اقْرَأْ، فَقُلْتُ: مَا أَنَا بِقَارِئٍ، فَأَخَذَنِي فَغَطَّنِي الثَّالِثَةَ ثُمَّ أَرْسَلَنِي، فَقَالَ: {اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ خَلَقَ الإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ اقْرَأْ وَرَبُّكَ الأَكْرَمُ}»، [العلق:1-3] فَرَجَعَ بِهَا رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَرْجُفُ فُؤَادُهُ، فَدَخَلَ عَلَى خَدِيجَةَ بِنْتِ خُوَيْلِدٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا، فَقَالَ: «زَمِّلُونِي، زَمِّلُونِي» فَزَمَّلُوهُ حَتَّى ذَهَبَ عَنْهُ الرَّوْعُ، فَقَالَ لِخَدِيجَةَ وَأَخْبَرَهَا الخَبَرَ: «لَقَدْ خَشِيتُ عَلَى نَفْسِي» فَقَالَتْ خَدِيجَةُ: كَلَّا وَاللَّهِ مَا يُخْزِيكَ اللَّهُ أَبَدًا، إِنَّكَ لَتَصِلُ الرَّحِمَ، وَتَحْمِلُ الكَلَّ، وَتَكْسِبُ المَعْدُومَ، وَتَقْرِي الضَّيْفَ، وَتُعِينُ عَلَى نَوَائِبِ الحَقِّ، فَانْطَلَقَتْ بِهِ خَدِيجَةُ حَتَّى أَتَتْ بِهِ وَرَقَةَ بْنَ نَوْفَلِ بْنِ أَسَدِ بْنِ عَبْدِ العُزَّى، ابْنَ عَمِّ خَدِيجَةَ، وَكَانَ امْرَأً تَنَصَّرَ فِي الجَاهِلِيَّةِ، وَكَانَ يَكْتُبُ الكِتَابَ العِبْرَانِيَّ، فَيَكْتُبُ مِنَ الإِنْجِيلِ بِالعِبْرَانِيَّةِ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ يَكْتُبَ، وَكَانَ شَيْخًا كَبِيرًا قَدْ عَمِيَ، فَقَالَتْ لَهُ خَدِيجَةُ: يَا ابْنَ عَمِّ، اسْمَعْ مِنَ ابْنِ أَخِيكَ، فَقَالَ لَهُ وَرَقَةُ: يَا ابْنَ أَخِي، مَاذَا تَرَى؟ فَأَخْبَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ خَبَرَ مَا رَأَى، فَقَالَ لَهُ وَرَقَةُ: هَذَا النَّامُوسُ الَّذِي نَزَّلَ اللَّهُ عَلَى مُوسَى، يَا لَيْتَنِي فِيهَا جَذَعًا، لَيْتَنِي أَكُونُ حَيًّا إِذْ يُخْرِجُكَ قَوْمُكَ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «أَوَ مُخْرِجِيَّ هُمْ؟»، قَالَ: نَعَمْ، لَمْ يَأْتِ رَجُلٌ قَطُّ بِمِثْلِ مَا جِئْتَ بِهِ إِلَّا عُودِيَ، وَإِنْ يُدْرِكْنِي يَوْمُكَ أَنْصُرْكَ نَصْرًا مُؤَزَّرًا. ثُمَّ لَمْ يَنْشَبْ وَرَقَةُ أَنْ تُوُفِّيَ، وَفَتَرَ الوَحْيُ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 3]
المزيــد ...
आयशाच्या अधिकारावर, श्रद्धावानांची आई, अल्लाह तिच्यावर प्रसन्न होऊ, ती म्हणाली:
अल्लाहच्या रसूल ﷺ ने ज्याचा अनुभव सर्वप्रथम वेदना (वही) मध्ये घेतला, तो म्हणजे त्यांना स्वप्नात शुभ दृष्टांत दिसणे ,त्याने सांगितले: "माझ्या वाचनाची कुठलीही माहिती नाही." त्याने मला धरले आणि जोरात दाबले, जोपर्यंत मी सहन करू शकलो नाही, मग मला सोडले आणि म्हणाले: "वाचा!" मी म्हणालो: "माझ्या वाचनाची माहिती नाही." त्याने मला दुसऱ्या वेळेस धरले आणि जोरात दाबले, जोपर्यंत मी सहन करू शकलो नाही, मग मला सोडले आणि म्हणाले: "वाचा!" मी म्हणालो: "माझ्या वाचनाची माहिती नाही." त्याने मला तिसऱ्यांदा धरले आणि जोरात दाबले, मग मला सोडले आणि म्हणाले:
त्यांनी असे स्वप्न कधीच पाहिले नाही जे सत्यात न उतरले असावे, आणि हे नेहमी पहाटेच्या सूर्यप्रकाशासारखे सत्य ठरले. त्यानंतर त्यांना एकांत आवडू लागला, आणि ते गुफा-ए-हिरा येथे जाऊन तहान्नुथ (अर्थात् उपासना/इबादत) करत असत, अनेक रात्री तिथे घालवून नंतर आपल्या कुटुंबाकडे परतत आणि त्यासाठी आवश्यक साहित्य घेत असत. त्यानंतर ते खदीजाजवळ परत जाऊन अशाच काही रात्रींसाठी साहित्य घेत असत, जोपर्यंत सत्य त्यांच्यापर्यंत गुफा-ए-हिरा मध्ये पोहोचले. त्यावेळी फरिश्ता (जिब्रईल عليه السلام) त्यांच्या कडे आला आणि म्हणाला: "वाचा!"
«वाचा, आपल्या परमेश्वराच्या नावाने ज्याने निर्माण केले, माणूस चिकट थक्क्यातून निर्माण केला , वाचा, आणि तुझा परमेश्वर सर्वात उदार आहे » [सूरा अल-अलक: १-३]
अल्लाहचा दूत ﷺ हे सर्व घेऊन परत आले जेव्हा त्याचे हृदय कंपत होते. ते खदीजा बिंत खुवैलद (अल्लाह तिला प्रसन्न राहो) यांच्या जवळ गेले आणि म्हणाले: "मला झाकून द्या! मला झाकून द्या!" त्यांनी त्याला झाकून ठेवले जोपर्यंत भीतीचा धक्का निघून गेला. नंतर त्यांनी खदीजाला काय झाले ते सांगितले आणि तिला म्हणाले: "खरंच, मला स्वतःसाठी भीती वाटली होती."
खदीजा म्हणाली: नाही, अल्लाहाची शपथ, अल्लाह कधीही तुझा नुकसानी करणार नाही. खरंच, तू नातेसंबंध जपतोस, गरजूंची मदत करतोस, अनाथांना आधार देतोस, पाहुण्यांना अन्न आणि निवास देतोस, आणि संकटग्रस्त लोकांना मदत करतोस. खदीजाने त्याला तिच्या चुलत भाऊ वऱाकाह इब्न नुफल इब्न असद इब्न ‘अब्दुल-‘उज्जा यांच्या कडे नेले, ज्यांनी इस्लामपूर्व काळात ख्रिश्चन धर्म स्वीकारला होता आणि हिब्रूमध्ये धर्मग्रंथ लिहायचा. तो बायबलमधून इतके लिहायचा जितके अल्लाह त्याला लिहायला सांगत असे. तो एक वृद्ध व्यक्ती होता आणि दृष्टिहीन झाला होता. खदीजाने त्याला म्हटले: ओ माझ्या चुलत भाऊ, ऐका, जे तुमच्या भाचा म्हणणार आहे. वऱाकाह म्हणाले: ओ माझ्या भाचा, तुम्ही काय पाहिले? अल्लाहच्या दूतांनी ﷺ त्याला जे काही दिसले ते सांगितले.
वऱाकाह त्याला म्हणाले: हा तोच नामूस (अर्थात फरिश्ता) आहे ज्याला अल्लाहाने मूसा (अ)कडे पाठवले होते. काश मी तरुण असतो आणि तेव्हापर्यंत जिवंत राहतो जेव्हा तुमचे लोक तुला बाहेर काढतील. अल्लाहच्या दूतांनी ﷺ विचारले: "ते मला बाहेर काढतील का?" वऱाकाह म्हणाले: हो. ज्याने कधीही तुझ्यासारखे काहीतरी आणले, त्याला शत्रुत्वाशिवाय स्वीकारले गेले नाही. जर मी त्या दिवसापर्यंत जिवंत राहिलो, तर मी तुला ठोस आधार देईन. लगेचच वऱाकाहाचा मृत्यू झाला, आणि उघडकीचा प्रकाश (वही) थांबला.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 3]
आयशा, विश्वासनारयांची आईंनी (अल्लाह तिला समाधानी ठेवो) सांगितले की, अल्लाहच्या दूतांना ﷺ वरून वाहीच्या पहिल्या अनुभवात जे प्रथम झाले, ते झोपेतली खरी आणि चांगली दृष्टि होती. त्यांनी आपल्या झोपेत कधीही अशी दृष्टि पाहिली नाही जी सत्य आणि स्पष्ट न झालेली असेल, जणू दिवसा प्रकाशासारखी. त्यानंतर त्यांना एकांत आवडू लागला, आणि ते हिऱ्याच्या गुहेत जाऊन अनेक रात्री उपासना करीत राहायचे, नंतर आपल्या कुटुंबाजवळ परत येत आणि त्या काळासाठी आवश्यक सामान घेऊन येत. नंतर ते पुन्हा खदीजा, मोमिनिनच्या आईंकडे (अल्लाह तिला समाधानी ठेवो) जाऊन अशाच रात्रींसाठी आवश्यक सामान घेऊन येत, जोपर्यंत खरा अनुभव त्यांना हिऱ्याच्या गुहेत मिळाला नाही. मग फरीश्ता जिब्राईल عليه السلام आले आणि म्हणाले: "वाचा!" पैगंबर ﷺ म्हणाले: "मला वाचता येत नाही." मग त्यांनी मला धरले, मला गुंडाळले आणि जोराने दाबले जोपर्यंत माझी शक्ती संपली, नंतर मला सोडले, आणि म्हणाले: "वाचा!" मी म्हणालो: "मला वाचता येत नाही." मग त्यांनी मला पकडले, दुसऱ्या वेळेस दाबले जोपर्यंत माझी शक्ती संपली, नंतर सोडले आणि म्हणाले: "वाचा!" मी म्हणालो: "मला वाचता येत नाही." मग त्यांनी मला तिसऱ्यांदा धरले, दबाव दिला, नंतर सोडले आणि म्हणाले: { वाचा तुमच्या रब्बच्या नावाने ज्याने निर्माण केले. त्याने माणसाला गुठळ्यापासून निर्माण केले. वाचा, आणि तुमचा पालनकर्ता सर्वात उदार आहे} [अल-अलक: १-३]. ते ह्या आयतांसह परत आले, आणि त्यांच्या हृदयात मृत्यूच्या भीतीमुळे कंपकंप झाली होती. ते मुमिनांच्या आई, खदीजा बिन्त खुवै़लिद (रदी अल्लाहु अनहा) यांच्या जवळ गेले आणि म्हणाले: “मला कपड्यांत झाका, मला कपड्यांत झाका.” त्यांनी त्यांना कपड्यांत झाकले, जोपर्यंत त्यांचा भीतीचा थरकाप शांत झाला नाही. मग त्यांनी खदीजा (रदी अल्लाहु अनहा) यांना घडलेले सर्व काही सांगितले आणि म्हणाले: मला स्वतःसाठी मृत्यूची भीती वाटत होती, म्हणून खदिजा म्हणाली: “नाही, अल्लाहच्या शपथी, अल्लाह कधीच तुझा निराश करणार नाही. तू नातेसंबंध जोपासतोस, ज्यांना स्वतःच्या ताकदीने चालता येत नाही त्यांना मदत करतोस, आणि गरिब व दुर्बलांना ते देतोस जे इतरत्र मिळत नाही. तू पाहुण्यांचा सन्मान करतोस आणि संकटाच्या वेळी मदत करतोस.” खदीजा त्याला तिच्या चुलत भाव, वारक़ा इब्न नोफल इब्न असद इब्न ‘अब्दुल-‘उज्जा यांच्या कडे घेऊन गेली, जो जाहील्याचे (इस्लामपूर्व अज्ञानाचे) व्रत सोडून ख्रिश्चन झाला होता. तो इच्छेनुसार हिब्रूमध्ये बायबलमधून लिहायचा. तो वृद्ध व्यक्ती होता आणि डोळ्यांनी अंध झाला होता. खदीजाने त्याला म्हणाले: चुलत भाऊ, तुझ्या पुतण्याचं ऐका, वारका त्याला म्हणाला: माझ्या पुतण्या, तू काय पाहतोस? म्हणून अल्लाहच्या मेसेंजरने, अल्लाहच्या प्रार्थना आणि शांती त्याच्यावर असू द्या, त्याने जे पाहिले होते त्याची बातमी त्याला सांगितली आणि वराकाह त्याला म्हणाला: हा गेब्रियल आहे ज्याला अल्लाहने त्याच्या प्रेषित मोशेकडे पाठवले आहे, मी त्याच्यावर शांती करू इच्छितो मी तरुण आणि बलवान होतो जेव्हा तुमचे लोक तुम्हाला बाहेर काढतात तेव्हा तो म्हणाला: किंवा ते मला बाहेर काढतील? तो म्हणाला: होय, माझ्या वचनांची पूर्तता केल्याशिवाय तू जे काही आणले आहेस तसे कोणीही आणले नाही आणि जर तुझा दिवस माझ्यावर आला तर मी तुला जोरदार विजय मिळवून देईन. मग वराका लवकरच मरण पावला, आणि प्रकटीकरण काही काळासाठी विलंब झाला
Benefits from the Hadith
- पैगंबराला प्रकटीकरणाची सुरुवात सांगताना, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल.
- पैगंबराची दृष्टी, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, हे प्रकटीकरणाच्या प्रकारांपैकी एक आहे
- तरतुदी घेण्याची कायदेशीरता, आणि ते विश्वासाच्या विरोधात नाही, मुतावक्कीलचे मास्टर म्हणून, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, ते घेतले.
- त्याच्या औदार्याची परिपूर्णता, त्याला महिमा आहे, ही आहे की त्याने आपल्या सेवकांना जे माहित नव्हते ते शिकवले आणि त्यांना अज्ञानाच्या अंधारातून ज्ञानाच्या प्रकाशात स्थानांतरित केले.
- विज्ञान लेखनाचा सद्गुण; त्याचे मोठे आणि अगणित फायदे असल्यामुळे; कारण त्यातूनच शास्त्रांचे संहितीकरण झाले, नियमांवर बंधने आली, प्राचीनांच्या वृत्तांची स्थापना झाली, अल्लाहच्या प्रकट ग्रंथांचे जतन केले गेले आणि धर्म आणि जगाच्या व्यवहारांची स्थापना झाली.
- कुरआनमधून प्रकट झालेली पहिली गोष्ट होती: "वाचा आपल्या अल्लाच्या नावाने ज्याने निर्माण केले" [अल-अलक: १].
- उदात्त नैतिकता आणि चांगले गुण हे वाईट आणि सर्व प्रकारच्या संकटांपासून सुरक्षिततेचे कारण आहे ज्याच्याकडे पुष्कळ चांगुलपणा आहे, त्याचा शेवट चांगला होईल आणि तो धर्म आणि जगात सुरक्षित असेल.
- एखाद्या व्यक्तीच्या फायद्यासाठी त्याच्या चेहऱ्यावर प्रशंसा करणे परवानगी आहे.
- ज्याला भीती वाटते त्याने समाजीकरण केले पाहिजे, त्याला चांगली बातमी सांगितली पाहिजे आणि त्याच्या सुरक्षिततेची कारणे सांगितली पाहिजेत.
- खदीजा रजिअल्लाहु अनहा च्या पूर्णता, दूरदर्शिता, ठाम मनोबल, आणि महान बुद्धिमत्तेचे सर्वोत्कृष्ट आणि सर्वात स्पष्ट उदाहरण म्हणजे त्यांनी नबी ﷺ साठी केलेल्या वर्णनात सर्व प्रकारच्या नैतिक तत्त्वांचा समावेश केला. कारण भलमनसाहतीचे प्रकार किंवा तर संबंधित व्यक्तींशी, किंवा अनपेक्षित व्यक्तींशी, किंवा शरीरासंबंधी, किंवा पैशाद्वारे, किंवा ज्याच्यावर स्वतंत्र नियंत्रण आहे, किंवा ज्याच्यावर नाही, अशा प्रकारे होऊ शकतात. आणि त्यांनी योग्य प्रसंगानुसार आपले म्हणणे विस्तृतपणे मांडले.
- ज्याच्यावर एखादा महत्वपूर्ण आदेश उतरलाय, त्याला हे योग्य ठरते की तो त्याला सांगावा ज्याच्या सल्ल्यावर आणि न्यायबुद्धीवर त्याला विश्वास आहे.