بروز رسانی: هرکس هنگام شنيدن صدای اذان (این ذکر را) بخواند، گناهش آمرزيده می شود: "أشْهَدُ أنْ لا إلَه إِلا اللهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، وَأنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، رَضِيتُ بِاللهِ رَبّاً، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً، وَبِالإسْلامِ دِيناً".

عَنْ سَعْدِ بْنِ أَبِي وَقَّاصٍ رضي الله عنه عَنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنَّهُ قَالَ:

«مَنْ قَالَ حِينَ يَسْمَعُ الْمُؤَذِّنَ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، رَضِيتُ بِاللهِ رَبًّا وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولًا، وَبِالْإِسْلَامِ دِينًا، غُفِرَ لَهُ ذَنْبُهُ».
[صحيح] - [رواه مسلم]

از سعد بن ابی وقاص رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «مَنْ قَالَ حِيْنَ يَسْمَعُ المُؤَذِّنَ: أشْهَدُ أنْ لا إلَه إِلا اللهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، وَأنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، رَضِيتُ بِاللهِ رَبّاً، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً، وَبِالإسْلامِ دِيناً، غُفِرَ لَهُ ذَنْبُهُ»: «هرکس هنگام شنيدن صدای اذان (این ذکر را) بخواند، گناهش آمرزيده می شود: "أشْهَدُ أنْ لا إلَه إِلا اللهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، وَأنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، رَضِيتُ بِاللهِ رَبّاً، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً، وَبِالإسْلامِ دِيناً": گواهی می دهم که معبود بر حقی جز الله که يکتا و بی شريک است، وجود ندارد و شهادت می دهم که محمد بنده و فرستاده ی اوست؛ به الله به عنوان پروردگار، به محمد به عنوان فرستاده ی الله و به اسلام به عنوان دين راضی و خرسندم».
صحیح است - به روایت مسلم

شرح

هرکس زمانی که صدای اذان موذن را بشنود، بگوید: «أشْهَدُ أنْ لا إلَه إِلا اللهُ وَحْدَهُ» یعنی اقرار و اعتراف نمودم و خبر داده شدم که معبود بر حقی جز الله نیست. «لا شَرِيكَ لَهُ» تاکید بیشتر بر مفهوم جمله ی قبل می باشد. «وَأنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ»؛ در اینجا بندگی را بر رسالت مقدم می کند تا اظهار بندگی شده و تواضع رعایت شود. «وَرَسُولُهُ»؛ رسالت را بیان می کند تا این نعمت را یادآور شود. «رَضِيتُ بِاللهِ رَبّاً»؛ یعنی به ربوبیت و الوهیت و اسماء و صفات الله راضی شدم. «وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً»؛ یعنی به هرآنچه با آن فرستاده شده و به ما ابلاغ نموده، راضی گشتم. «وَبِالإسْلامِ»؛ و همچنین به همه ی احکام اسلام در قالب امر و نهی؛ «دِيناً»؛ با اعتقاد و فرمانبرداری راضی گشتم. «غُفِرَ لَهُ ذَنْبُهُ» یعنی گناهان صغیره اش بخشیده می شود. این ذکر زمانی گفته می شود که موذن می گوید: «اشهد أن لا إله إلا الله أشهد أن محمداً رسول الله» و امکان دارد که محل گفتن آن بعد از اذان باشد چون حدیث مذکور هر دو احتمال را دارد.