عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الخُدْرِيَّ رَضيَ اللهُ عنهُ قَالَ:
بَعَثَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مِنَ اليَمَنِ بِذُهَيْبَةٍ فِي أَدِيمٍ مَقْرُوظٍ، لَمْ تُحَصَّلْ مِنْ تُرَابِهَا، قَالَ: فَقَسَمَهَا بَيْنَ أَرْبَعَةِ نَفَرٍ، بَيْنَ عُيَيْنَةَ بْنِ بَدْرٍ وَأَقْرَعَ بْنِ حابِسٍ وَزَيْدِ الخَيْلِ، وَالرَّابِعُ: إِمَّا عَلْقَمَةُ وَإِمَّا عَامِرُ بْنُ الطُّفَيْلِ، فَقَالَ رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِهِ: كُنَّا نَحْنُ أَحَقَّ بِهَذَا مِنْ هَؤُلاَءِ، قَالَ: فَبَلَغَ ذَلِكَ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: «أَلاَ تَأْمَنُونِي وَأَنَا أَمِينُ مَنْ فِي السَّمَاءِ، يَأْتِينِي خَبَرُ السَّمَاءِ صَبَاحًا وَمَسَاءً»، قَالَ: فَقَامَ رَجُلٌ غَائِرُ العَيْنَيْنِ، مُشْرِفُ الوَجْنَتَيْنِ، نَاشِزُ الجَبْهَةِ، كَثُّ اللِّحْيَةِ، مَحْلُوقُ الرَّأْسِ، مُشَمَّرُ الإِزَارِ، فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ اتَّقِ اللَّهَ، قَالَ: «وَيْلَكَ، أَوَلَسْتُ أَحَقَّ أَهْلِ الأَرْضِ أَنْ يَتَّقِيَ اللَّهَ» قَالَ: ثُمَّ وَلَّى الرَّجُلُ، قَالَ خَالِدُ بْنُ الوَلِيدِ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَلاَ أَضْرِبُ عُنُقَهُ؟ قَالَ: «لاَ، لَعَلَّهُ أَنْ يَكُونَ يُصَلِّي» فَقَالَ خَالِدٌ: وَكَمْ مِنْ مُصَلٍّ يَقُولُ بِلِسَانِهِ مَا لَيْسَ فِي قَلْبِهِ، قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «إِنِّي لَمْ أُومَرْ أَنْ أَنْقُبَ عَنْ قُلُوبِ النَّاسِ وَلاَ أَشُقَّ بُطُونَهُمْ» قَالَ: ثُمَّ نَظَرَ إِلَيْهِ وَهُوَ مُقَفٍّ، فَقَالَ: «إِنَّهُ يَخْرُجُ مِنْ ضِئْضِئِ هَذَا قَوْمٌ يَتْلُونَ كِتَابَ اللَّهِ رَطْبًا، لاَ يُجَاوِزُ حَنَاجِرَهُمْ، يَمْرُقُونَ مِنَ الدِّينِ كَمَا يَمْرُقُ السَّهْمُ مِنَ الرَّمِيَّةِ»، وَأَظُنُّهُ قَالَ: «لَئِنْ أَدْرَكْتُهُمْ لَأَقْتُلَنَّهُمْ قَتْلَ ثَمُودَ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 4351]
المزيــد ...
अबू सईद अल-खुद्रीच्या अधिकारावर, अल्लाह त्याच्यावर प्रसन्न होऊ शकेल, तो म्हणाला:
अली बिन अबी तालिब,अल्लाह त्याच्यावर प्रसन्न व्हा, अल्लाहच्या मेसेंजरकडे पाठवले, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, येमेनमधून फाटलेल्या कातडीतील काही सोने, जे येथून मिळाले नाही. त्याची माती, तो म्हणाला: त्याने ती चार लोकांमध्ये विभागली, उयाना बिन बद्र, अक्रा' बिन हबीस आणि जायद अल-खाइल आणि चौथा: अल्कामा किंवा आमेर. इब्न अल-तुफायल आणि त्याच्या साथीदारांपैकी एक म्हणाला: आम्ही या लोकांपेक्षा अधिक पात्र होतो तो म्हणाला: हे पैगंबर यांना कळवले गेले आहे, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, आणि तो म्हणाला: «नाही तू माझ्यावर विश्वास ठेवतोस आणि स्वर्गातल्या माणसाकडून मी विश्वासार्ह आहे माझ्याकडे सकाळ संध्याकाळच्या बातम्या येतात.” त्याचे कपाळ, एक झाडीदार दाढी, त्याचे कपडे गुंडाळलेले होते, आणि तो म्हणाला, अल्लाहचे दूत, अल्लाहचे भय बाळगा: “मी पृथ्वीवरील लोकांपेक्षा अधिक योग्य नाही! तो अल्लाहला घाबरतो.” तो म्हणाला: मग तो माणूस मागे फिरला आणि खालेद बिन अल-वालिद म्हणाला: हे क्षणअल्लाहचे दूत, मी त्याचा शिरच्छेद करू का? तो म्हणाला: "नाही, कदाचित तो प्रार्थना करत आहे." खालिद म्हणाला: किती लोक जे त्यांच्या जिभेने बोलतात ते त्यांच्या हृदयात नाही, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल? "मला लोकांच्या अंतःकरणात डोकावण्याची किंवा त्यांचे पोट कापण्याची आज्ञा देण्यात आलेली नाही: तो म्हणाला: मग तो उभा असताना त्याने त्याच्याकडे पाहिले आणि म्हणाला: "तो एका छोट्या खोलीतून बाहेर पडत आहे." "हे असे लोक आहेत जे अल्लाहचे पुस्तक ताजेतवाने वाचतात, परंतु ते त्यांच्या घशाच्या पलीकडे जात नाहीत, आणि मला वाटते की ते म्हणाले: "जर जर मी त्यांना मागे टाकले तर थमुद मारल्याप्रमाणे मी त्यांना ठार करीन.”
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 4351]
अली बिन अबी तालिब,अल्लाह त्याच्यावर प्रसन्न व्हा, अल्लाहच्या मेसेंजरकडे पाठवले, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल, यमनमधून कार्दीने रंगवलेला सोन्याचा तुकडा त्याच्या धूळातून मुक्त झाला नाही तो म्हणाला: म्हणून त्याने, अल्लाहच्या प्रार्थना आणि त्याच्यावर शांती असो, ते चार लोकांमध्ये विभागले: उयानाह बिन बद्र अल-फजारी, अक्रा' बिन हबिस अल-हंझाली, जैद अल-खाइल अल-नभानी, आणि अलकामाह बिन उलाथा अल-अमिरी आणि त्यांच्या एका साथीदाराने सांगितले: आम्ही या लोकांपेक्षा अधिक पात्र होतो तो म्हणाला: हे पैगंबरापर्यंत पोहोचले, अल्लाह त्याला आशीर्वाद देईल आणि त्याला शांती देईल आणि तो म्हणाला: “जेव्हा मी स्वर्गातील विश्वासू असतो तेव्हा तू माझ्यावर विश्वास ठेवत नाहीस का? तो म्हणाला: मग एक माणूस उभा राहिला डोळे खोलवर ठेवून, त्याचे गाल ठळक आणि उंच, कपाळ उंच, दाढी जाड पण लांब नाही, त्याचे डोके मुंडलेले, आणि त्याने आपले कपडे वर केले ज्याने त्याच्या खालचा भाग झाकला होता. शरीर, आणि तो म्हणाला: हे अल्लाहचे दूत, अल्लाहची भीती बाळगा, अल्लाहच्या प्रार्थना आणि शांती त्याच्यावर असू द्या, असे म्हटले: “तुझ्यासाठी धिक्कार असो, अल्लाहचे भय बाळगण्यास पृथ्वीवरील लोकांमध्ये तू सर्वात योग्य नाहीस का?!” तो म्हणाला: मग तो माणूस मागे फिरला: खालिद बिन अल-वालिद म्हणाला: हे अल्लाहचे दूत, मी त्याची मान कापू नये? तो म्हणाला: नाही, कदाचित तो प्रार्थना करत आहे. किती उपासक त्यांच्या जिभेने ते बोलतात जे त्यांच्या हृदयात नाही, अल्लाहची प्रार्थना आणि शांती त्याच्यावर असो: मला लोकांच्या अंतःकरणात खोदण्याची किंवा त्यांची पोटे उघडण्याची आज्ञा नव्हती; मला त्यांच्या घडामोडींचे बाह्य स्वरूप विचारात घेण्याची आज्ञा देण्यात आली होती. मग तो उभा असताना त्याच्याकडे पाहिले आणि म्हणाला: या माणसाच्या वंशजातून आणि त्याचे साथीदार किंवा टोळी असे लोक उदयास येतील जे सुंदर आवाजाने देवाच्या पुस्तकाचे पठण करण्यात निपुण आहेत, त्यांच्या जीभ वारंवार पठणामुळे ओलसर आहेत, म्हणून त्यांच्या अंतःकरणाला याची जाणीव होते आणि अल्लाह ते वाढवत नाही किंवा स्वीकारत नाही, जसे की बाण वेगाने आणि चपळाईने बाहेर पडतो. मला वाटते की तो म्हणाला: जर मला तलवारीने मुस्लिमांविरुद्धचे बंड समजले तर मी त्यांना थमुदच्या लोकांप्रमाणे कठोरपणे ठार करीन.