Hadith: ਤੁਸੀਂ ਜਾਣੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਕੋਲ ਇੱਕ ਜਾਦੂਗਰ ਸੀ।

عَنْ صُهَيْبٍ رَضيَ اللهُ عنه أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:
"كَانَ مَلِكٌ فِيمَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ، وَكَانَ لَهُ سَاحِرٌ، فَلَمَّا كَبِرَ، قَالَ لِلْمَلِكِ: إِنِّي قَدْ كَبِرْتُ، فَابْعَثْ إِلَيَّ غُلَامًا أُعَلِّمْهُ السِّحْرَ، فَبَعَثَ إِلَيْهِ غُلَامًا يُعَلِّمُهُ، فَكَانَ فِي طَرِيقِهِ إِذَا سَلَكَ رَاهِبٌ فَقَعَدَ إِلَيْهِ وَسَمِعَ كَلَامَهُ، فَأَعْجَبَهُ، فَكَانَ إِذَا أَتَى السَّاحِرَ مَرَّ بِالرَّاهِبِ وَقَعَدَ إِلَيْهِ، فَإِذَا أَتَى السَّاحِرَ ضَرَبَهُ، فَشَكَا ذَلِكَ إِلَى الرَّاهِبِ، فَقَالَ: إِذَا خَشِيتَ السَّاحِرَ، فَقُلْ: حَبَسَنِي أَهْلِي، وَإِذَا خَشِيتَ أَهْلَكَ فَقُلْ: حَبَسَنِي السَّاحِرُ، فَبَيْنَمَا هُوَ كَذَلِكَ إِذْ أَتَى عَلَى دَابَّةٍ عَظِيمَةٍ قَدْ حَبَسَتِ النَّاسَ، فَقَالَ: الْيَوْمَ أَعْلَمُ آلسَّاحِرُ أَفْضَلُ أَمِ الرَّاهِبُ أَفْضَلُ؟ فَأَخَذَ حَجَرًا، فَقَالَ: اللهُمَّ إِنْ كَانَ أَمْرُ الرَّاهِبِ أَحَبَّ إِلَيْكَ مِنْ أَمْرِ السَّاحِرِ فَاقْتُلْ هَذِهِ الدَّابَّةَ، حَتَّى يَمْضِيَ النَّاسُ، فَرَمَاهَا فَقَتَلَهَا، وَمَضَى النَّاسُ، فَأَتَى الرَّاهِبَ فَأَخْبَرَهُ، فَقَالَ لَهُ الرَّاهِبُ: أَيْ بُنَيَّ أَنْتَ الْيَوْمَ أَفْضَلُ مِنِّي، قَدْ بَلَغَ مِنْ أَمْرِكَ مَا أَرَى، وَإِنَّكَ سَتُبْتَلَى، فَإِنِ ابْتُلِيتَ فَلَا تَدُلَّ عَلَيَّ، وَكَانَ الْغُلَامُ يُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ، وَيُدَاوِي النَّاسَ مِنْ سَائِرِ الْأَدْوَاءِ، فَسَمِعَ جَلِيسٌ لِلْمَلِكِ كَانَ قَدْ عَمِيَ، فَأَتَاهُ بِهَدَايَا كَثِيرَةٍ، فَقَالَ: مَا هَاهُنَا لَكَ أَجْمَعُ، إِنْ أَنْتَ شَفَيْتَنِي، فَقَالَ: إِنِّي لَا أَشْفِي أَحَدًا إِنَّمَا يَشْفِي اللهُ، فَإِنْ أَنْتَ آمَنْتَ بِاللهِ دَعَوْتُ اللهَ فَشَفَاكَ، فَآمَنَ بِاللهِ فَشَفَاهُ اللهُ، فَأَتَى الْمَلِكَ فَجَلَسَ إِلَيْهِ كَمَا كَانَ يَجْلِسُ، فَقَالَ لَهُ الْمَلِكُ: مَنْ رَدَّ عَلَيْكَ بَصَرَكَ؟ قَالَ: رَبِّي، قَالَ: وَلَكَ رَبٌّ غَيْرِي؟ قَالَ: رَبِّي وَرَبُّكَ اللهُ، فَأَخَذَهُ فَلَمْ يَزَلْ يُعَذِّبُهُ حَتَّى دَلَّ عَلَى الْغُلَامِ، فَجِيءَ بِالْغُلَامِ، فَقَالَ لَهُ الْمَلِكُ: أَيْ بُنَيَّ قَدْ بَلَغَ مِنْ سِحْرِكَ مَا تُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ، وَتَفْعَلُ وَتَفْعَلُ، فَقَالَ: إِنِّي لَا أَشْفِي أَحَدًا، إِنَّمَا يَشْفِي اللهُ، فَأَخَذَهُ فَلَمْ يَزَلْ يُعَذِّبُهُ حَتَّى دَلَّ عَلَى الرَّاهِبِ، فَجِيءَ بِالرَّاهِبِ، فَقِيلَ لَهُ: ارْجِعْ عَنْ دِينِكَ، فَأَبَى، فَدَعَا بِالْمِئْشَارِ، فَوَضَعَ الْمِئْشَارَ فِي مَفْرِقِ رَأْسِهِ، فَشَقَّهُ حَتَّى وَقَعَ شِقَّاهُ، ثُمَّ جِيءَ بِجَلِيسِ الْمَلِكِ فَقِيلَ لَهُ: ارْجِعْ عَنْ دِينِكَ، فَأَبَى فَوَضَعَ الْمِئْشَارَ فِي مَفْرِقِ رَأْسِهِ، فَشَقَّهُ بِهِ حَتَّى وَقَعَ شِقَّاهُ، ثُمَّ جِيءَ بِالْغُلَامِ فَقِيلَ لَهُ ارْجِعْ عَنْ دِينِكَ، فَأَبَى فَدَفَعَهُ إِلَى نَفَرٍ مِنْ أَصْحَابِهِ، فَقَالَ: اذْهَبُوا بِهِ إِلَى جَبَلِ كَذَا وَكَذَا، فَاصْعَدُوا بِهِ الْجَبَلَ، فَإِذَا بَلَغْتُمْ ذُرْوَتَهُ، فَإِنْ رَجَعَ عَنْ دِينِهِ، وَإِلَّا فَاطْرَحُوهُ، فَذَهَبُوا بِهِ فَصَعِدُوا بِهِ الْجَبَلَ، فَقَالَ: اللهُمَّ اكْفِنِيهِمْ بِمَا شِئْتَ، فَرَجَفَ بِهِمِ الْجَبَلُ فَسَقَطُوا، وَجَاءَ يَمْشِي إِلَى الْمَلِكِ، فَقَالَ لَهُ الْمَلِكُ: مَا فَعَلَ أَصْحَابُكَ؟ قَالَ: كَفَانِيهِمُ اللهُ، فَدَفَعَهُ إِلَى نَفَرٍ مِنْ أَصْحَابِهِ، فَقَالَ: اذْهَبُوا بِهِ فَاحْمِلُوهُ فِي قُرْقُورٍ، فَتَوَسَّطُوا بِهِ الْبَحْرَ، فَإِنْ رَجَعَ عَنْ دِينِهِ وَإِلَّا فَاقْذِفُوهُ، فَذَهَبُوا بِهِ، فَقَالَ: اللهُمَّ اكْفِنِيهِمْ بِمَا شِئْتَ، فَانْكَفَأَتْ بِهِمِ السَّفِينَةُ فَغَرِقُوا، وَجَاءَ يَمْشِي إِلَى الْمَلِكِ، فَقَالَ لَهُ الْمَلِكُ: مَا فَعَلَ أَصْحَابُكَ؟ قَالَ: كَفَانِيهِمُ اللهُ، فَقَالَ لِلْمَلِكِ: إِنَّكَ لَسْتَ بِقَاتِلِي حَتَّى تَفْعَلَ مَا آمُرُكَ بِهِ، قَالَ: وَمَا هُوَ؟ قَالَ: تَجْمَعُ النَّاسَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ، وَتَصْلُبُنِي عَلَى جِذْعٍ، ثُمَّ خُذْ سَهْمًا مِنْ كِنَانَتِي، ثُمَّ ضَعِ السَّهْمَ فِي كَبِدِ الْقَوْسِ، ثُمَّ قُلْ: بِاسْمِ اللهِ رَبِّ الْغُلَامِ، ثُمَّ ارْمِنِي، فَإِنَّكَ إِذَا فَعَلْتَ ذَلِكَ قَتَلْتَنِي، فَجَمَعَ النَّاسَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ، وَصَلَبَهُ عَلَى جِذْعٍ، ثُمَّ أَخَذَ سَهْمًا مِنْ كِنَانَتِهِ، ثُمَّ وَضَعَ السَّهْمَ فِي كَبْدِ الْقَوْسِ، ثُمَّ قَالَ: بِاسْمِ اللهِ، رَبِّ الْغُلَامِ، ثُمَّ رَمَاهُ فَوَقَعَ السَّهْمُ فِي صُدْغِهِ، فَوَضَعَ يَدَهُ فِي صُدْغِهِ فِي مَوْضِعِ السَّهْمِ فَمَاتَ، فَقَالَ النَّاسُ: آمَنَّا بِرَبِّ الْغُلَامِ، آمَنَّا بِرَبِّ الْغُلَامِ، آمَنَّا بِرَبِّ الْغُلَامِ، فَأُتِيَ الْمَلِكُ فَقِيلَ لَهُ: أَرَأَيْتَ مَا كُنْتَ تَحْذَرُ؟ قَدْ وَاللهِ نَزَلَ بِكَ حَذَرُكَ، قَدْ آمَنَ النَّاسُ، فَأَمَرَ بِالْأُخْدُودِ فِي أَفْوَاهِ السِّكَكِ، فَخُدَّتْ وَأَضْرَمَ النِّيرَانَ، وَقَالَ: مَنْ لَمْ يَرْجِعْ عَنْ دِينِهِ فَأَحْمُوهُ فِيهَا، أَوْ قِيلَ لَهُ: اقْتَحِمْ، فَفَعَلُوا حَتَّى جَاءَتِ امْرَأَةٌ وَمَعَهَا صَبِيٌّ لَهَا فَتَقَاعَسَتْ أَنْ تَقَعَ فِيهَا، فَقَالَ لَهَا الْغُلَامُ: يَا أُمَّهْ اصْبِرِي فَإِنَّكِ عَلَى الْحَقِّ".
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 3005]

Translation Needs More Review.

ਸੁਹੈਬ ਰਜ਼ੀਅੱਲਾਹੁ ਅਨਹੁ ਤੋਂ ਰਿਵਾਇਤ ਹੈ ਕਿ ਨਬੀ ﷺ ਨੇ ਕਿਹਾ:
"ਤੁਸੀਂ ਜਾਣੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਕੋਲ ਇੱਕ ਜਾਦੂਗਰ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਰਾਜਾ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ: 'ਮੈਨੂੰ ਬੁੱਢਾਪਾ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਭੇਜੋ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਜਾਦੂ ਸਿਖਾਵੇ।' ਤਾਂ ਉਸ ਰਾਜਾ ਨੇ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਭੇਜਿਆ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਦੂ ਸਿਖਾਉਂਦਾ। ਰਾਹ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ, ਉਹ ਉਸ ਕੋਲ ਬੈਠਦਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦਾ। ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਭਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਜਾਦੂਗਰ ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕੋਲ ਰੁਕਦਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਦੂਗਰ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦਾ, ਜਾਦੂਗਰ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਦਾ। ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਉਸਨੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕੋਲ ਕੀਤੀ। ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: 'ਜੇ ਤੂੰ ਜਾਦੂਗਰ ਤੋਂ ਡਰਿਆ, ਤਾਂ ਕਹਿਦੇ ਕਿ "ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ"; ਅਤੇ ਜੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਡਰਿਆ, ਤਾਂ ਕਹਿਦੇ ਕਿ "ਜਾਦੂਗਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ"।' ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਸ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਉਹ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਜਾਨਵਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ: 'ਅੱਜ ਮੈਂ ਦੇਖਾਂਗਾ ਕਿ ਜਾਦੂਗਰ ਦਾ ਕੰਮ ਅੱਛਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸੰਨਿਆਸੀ ਦਾ?' ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਪੱਥਰ ਚੁਣਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: 'ਹੇ ਅੱਲਾਹ! ਜੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਦਾ ਕੰਮ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਜਾਦੂਗਰ ਦੇ ਕੰਮ ਨਾਲੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਜਾਨਵਰ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇ, ਤਾਂ ਜੋ ਲੋਕ ਅੱਗੇ ਜਾ ਸਕਣ।' ਉਸਨੇ ਪੱਥਰ ਸੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਜਾਨਵਰ ਮਰ ਗਈ, ਲੋਕ ਅੱਗੇ ਵਧੇ। ਉਸਨੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਇਹ ਦੱਸਿਆ। ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: 'ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ, ਅੱਜ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈਂ। ਤੇਰੇ ਕੰਮ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸਮਝ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਹੋਏਗੀ; ਜੇ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਨਾ ਕਰ।' ਨੌਜਵਾਨ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਅਤੇ ਸੋਜਿਆਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਰਾਜਾ ਦੇ ਇਕ ਸਾਥੀ, ਜੋ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤੋਹਫੇ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ।ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਇੱਥੇ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਾਰੇ ਤੋਹਫੇ ਮੈਂ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਲਿਆਂਗਾ, ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰ ਦੇਵੇਂ।" ਪਰ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਸਿਰਫ਼ ਅੱਲਾਹ ਹੀ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਹੈ؛ ਜੇ ਤੂੰ ਅੱਲਾਹ 'ਤੇ ਇਮਾਨ ਲਿਆਵੇਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੱਲਾਹ ਤੋਂ ਦੁਆ ਕਰਾਂਗਾ ਅਤੇ ਅੱਲਾਹ ਤੈਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ।" ਉਸ ਨੇ ਅੱਲਾਹ 'ਤੇ ਇਮਾਨ ਲਿਆ ਤੇ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਉਹ ਰਾਜਾ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੈਠਦਾ ਸੀ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਤੈਨੂੰ ਕਿਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨਜ਼ਰ ਵਾਪਸ ਦਿਵਾਈ؟" ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਮੇਰਾ ਰੱਬ।" ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਮੇਰੇ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਰੱਬ ਵੀ ਹੈ?" ਉਸ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ: "ਮੇਰਾ ਰੱਬ ਤੇ ਤੇਰਾ ਰੱਬ ਅੱਲਾਹ ਹੀ ਹੈ।" ਫਿਰ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਤੱਕਲੀਫ਼ ਦਿੱਤੀ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹ ਨੌਜਵਾਨ ਦਾ ਪਤਾ ਦਿੰਦਿਆਂ। ਨੌਜਵਾਨ ਲਿਆਂਦੇ ਗਏ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: "ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ, ਤੇਰੇ ਜਾਦੂ ਨੇ ਇਹ ਕਾਮਿਆਂ ਕੀਤੇ ਹਨ—ਤੂੰ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਅਤੇ ਕੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਹੈਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਹੈਂ।" ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਫਿਰ ਦੋਹਰਾ ਕੀਤਾ: "ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਸਿਵਾਏ ਅੱਲਾਹ ਦੇ।"ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਸੰਨਿਆਸੀ (ਰਾਹਿਬ) ਦਾ ਪਤਾ ਦਿਵਾਇਆ। ਰਾਹਿਬ ਲਿਆਏ ਗਏ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜਿ ਜਾ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਫਿਰ ਰਾਜੇ ਨੇ ਆਜ਼ਮਾਇਸ਼ ਲਈ ਕਰਤੂਤ ਕੀਤੀ — ਨੁਖ਼ਸ ਦਾਂਤਾਂ ਵਾਲਾ ਆਰਾ (ਦੰਤੀਰਾ/ਅੱਤਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਆਜ਼ਮਾਇਸ਼ੀ ਔਜ਼ਾਰ) ਲਿਆ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਦੀ ਜੋੜੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਚਿੱਲਾ ਕੇ ਸਿਰ ਦੇ ਦੋ ਹਿੱਸੇ ਵਿਛੋੜ ਦਿੱਤੇ। ਫਿਰ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਾਥੀ (ਜਿਸ ਦਾ ਸਵਾਲ ਸੀ) ਨੂੰ ਲਿਆ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਛੱਡ ਦੇ, ਉਸ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਹੀ "(ਦੰਤੀਰਾ" ਰੱਖ ਕੇ ਉਹਦਾ ਸਿਰ ਚਿੱਲਿਆ ਗਿਆ ਤੱਕ ਕਿ ਦੋ ਹਿੱਸੇ ਹੋ ਗਏ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ; ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਛੱਡ ਦੇ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਰਾਜੇ ਦੇ ਕੁਝ ਸਪੀਹਿਆਂ ਕੋਲ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਤੇ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ: "ਉਸ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਇਸ ਤੇ ਉਸ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿਓ; ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਚੋਟੀ ਤੇ ਪਹੁੰਚੋਂ, ਜੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਛੱਡ ਦੇਵੇ…"ਫਿਰ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦਿਓ।" ਉਹਨਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਗਏ। ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਅੱਲਾਹ ਤੋਂ ਦੁਆ ਕੀਤੀ: "ਹੇ ਅੱਲਾਹ! ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਬਚਾਓ ਕਰ ਲਵਾਂ," ਤਾਂ ਕਿਸ਼ਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਢੱਕ ਗਈ ਅਤੇ ਉਹ ਡੁੱਬ ਗਏ।ਨੌਜਵਾਨ ਰਾਜਾ ਕੋਲ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਤੇਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਕੀ ਹੋਇਆ?" ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਕੀਤਾ।" ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: "ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਜਦ ਤੱਕ ਤੂੰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਜੋ ਮੈਂ ਹੁਕਮ ਦਾਂ।" ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਕਿਆ?" ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਥਾਂ ਇਕੱਠਾ ਕਰ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਕੜੀ ਦੇ ਸੁੱਤੇ ਤੇ ਲਟਕਾ ਦੇ, ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੋਂ ਤੀਰ ਲੈ ਕੇ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਧਨੁਸ਼ ਦੇ ਕੇ ਰੱਖ, ਫਿਰ ਕਹਿਦੇ: 'ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, ਜੋ ਨੌਜਵਾਨ ਦਾ ਰੱਬ ਹੈ,' ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦੇ। ਜੇ ਤੂੰ ਇਹ ਕਰੇਂਗਾ, ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇਂਗਾ।"ਰਾਜੇ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਥਾਂ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ, ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਲੱਕੜੀ ਦੇ ਸੁੱਤੇ ਤੇ ਲਟਕਾਇਆ, ਫਿਰ ਤੀਰ ਲਿਆ, ਧਨੁਸ਼ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ, ਕਿਹਾ: "ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, ਜੋ ਨੌਜਵਾਨ ਦਾ ਰੱਬ ਹੈ," ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੁੱਟਿਆ। ਤੀਰ ਉਸ ਦੇ ਕੰਧੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ, ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਲਾਇਆ ਅਤੇ ਮਰ ਗਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਅਸੀਂ ਨੌਜਵਾਨ ਦੇ ਰੱਬ ‘ਤੇ ਇਮਾਨ ਲਿਆ। ਅਸੀਂ ਨੌਜਵਾਨ ਦੇ ਰੱਬ ‘ਤੇ ਇਮਾਨ ਲਿਆ। ਅਸੀਂ ਨੌਜਵਾਨ ਦੇ ਰੱਬ ‘ਤੇ ਇਮਾਨ ਲਿਆ।"ਫਿਰ ਰਾਜੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਗਿਆ: "ਤੂੰ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਜਿਸ ਤੋਂ ਤੂੰ ਡਰਦਾ ਸੀ?" ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ: "ਹਾਂ, ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੇਰਾ ਡਰ ਸੱਚ ਹੋਇਆ, ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਮਾਨ ਲਿਆ।"ਰਾਜੇ ਨੇ ਕੜ੍ਹਾਈ ਨਾਲ ਹुकਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਖਾਈਆਂ ਖੋਲੀ ਜਾਣ ਅਤੇ ਅੱਗ ਲਗਾਈ ਜਾਵੇ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦਿਆਂ, ਇੱਕ ਮਹਿਲਾ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਾਲ ਆਈ, ਉਹ ਸੁੱਟੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਹਿਚਕਿਚਾਈ। ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ: "ਹੇ ਮਾਂ, ਧੀਰਜ ਧਰੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਤੂੰ ਸੱਚ ਦੇ ਰਾਹ ‘ਤੇ ਹੋ।"
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم - 3005]

Explanation

ਨਬੀ ﷺ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਕਈ ਕੌਮਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਕੋਲ ਇੱਕ ਜਾਦੂਗਰ ਸੀ। ਜਾਦੂਗਰ ਜਦੋਂ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਰਾਜੇ ਕੋਲ ਕਿਹਾ: ਮੈਂ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਭੇਜੋ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਜਾਦੂ ਸਿਖਾਵੇ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦਾ। ਰਾਹ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਨੌਜਵਾਨ ਜਾਦੂਗਰ ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਇੱਕ ਸੰਨਿਆਸੀ (ਰਾਹਿਬ) ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ, ਉਸ ਕੋਲ ਬੈਠਦਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦਾ। ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਭਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਜਾਦੂਗਰ ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕੋਲ ਰੁਕਦਾ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਦੂਗਰ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦਾ, ਜਾਦੂਗਰ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦੇਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕੋਲ ਦੱਸੀ। ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: * "ਜੇ ਤੂੰ ਜਾਦੂਗਰ ਤੋਂ ਡਰਿਆ, ਤਾਂ ਕਹਿ: 'ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ।'" * "ਜੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਡਰਿਆ, ਤਾਂ ਕਹਿ: 'ਜਾਦੂਗਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ।'" ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਉਹ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਜਾਨਵਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਜਿਸ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ: "ਅੱਜ ਮੈਂ ਦੇਖਾਂਗਾ ਕਿ ਜਾਦੂਗਰ ਦਾ ਕੰਮ ਵਧੀਆ ਹੈ ਜਾਂ ਸੰਨਿਆਸੀ ਦਾ?" ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਪੱਥਰ ਚੁਣਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: "ਹੇ ਅੱਲਾਹ! ਜੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਦਾ ਕੰਮ ਤੈਨੂੰ ਜਾਦੂਗਰ ਦੇ ਕੰਮ ਨਾਲੋਂ ਪਿਆਰਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਜਾਨਵਰ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇ, ਤਾਂ ਜੋ ਲੋਕ ਆਮਣ-ਸਮਣ ਹੋ ਸਕਣ।" ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਪੱਥਰ ਸੁੱਟਿਆ ਤੇ ਉਹ ਜਾਨਵਰ ਮਰ ਗਿਆ, ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰਾਹ ਵੇਖ ਕੇ ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਿਹਾ: ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ, ਅੱਜ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਗਿਆ ਹੈਂ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਜੋ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਤੂੰ ਸਫਲ ਹੋਇਆ ਹੈਂ। ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਆਜ਼ਮਾਇਸ਼ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ; ਜੇ ਤੂੰ ਆਜ਼ਮਾਇਆ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਨਾ ਦੱਸਣਾ।"ਨੌਜਵਾਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਅਤੇ ਕੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅੱਲਾਹ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਰਾਜੇ ਦਾ ਸਾਥੀ ਜੋ ਅੰਨ੍ਹਾ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤੋਹਫੇ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਅਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: ਉਸ ਅੰਨ੍ਹੇ ਸਾਥੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: “ਇੱਥੇ ਜਿੰਨੀਆਂ ਭੀ ਇਹ ਤੋਹਫ਼ੇ ਹਨ, ਸਾਰੀਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਹਨ, ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰ ਦੇਵੇਂ।” ਤਾਂ ਗੁਲਾਮ ਨੇ ਕਿਹਾ: “ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਬਲਕਿ ਅੱਲਾਹ ਹੀ ਸ਼ਿਫ਼ਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਜੇ ਤੂੰ ਅੱਲਾਹ 'ਤੇ ਈਮਾਨ ਲਿਆਵੇਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਦੁਆ ਕਰਾਂਗਾ, ਤੇ ਉਹ ਤੈਨੂੰ ਸ਼ਿਫ਼ਾ ਦੇਵੇਗਾ।”ਤਾਂ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਅੱਲਾਹ 'ਤੇ ਈਮਾਨ ਲਿਆਇਆ, ਤੇ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਿਫ਼ਾ ਬਖ਼ਸ਼ੀ।ਫਿਰ ਉਹ ਬੰਦਾ (ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਅੰਨ੍ਹਾ ਸੀ) ਵਾਪਸ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਬੈਠ ਗਿਆ।ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ: “ਤੇਰਾ ਨਜ਼ਰ ਕਿਸ ਨੇ ਵਾਪਸ ਕੀਤੀ?” ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: “ਮੇਰੇ ਰੱਬ ਨੇ।”ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਿਹਾ: “ਕੀ ਮੇਰੇ ਸਿਵਾਏ ਤੇਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਕੋਈ ਰੱਬ ਹੈ?” ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਮੇਰਾ ਰੱਬ ਅਤੇ ਤੇਰਾ ਰੱਬ ਅੱਲਾਹ ਹੈ।" ਤਾਂ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਤੱਕਲੀਫ਼ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦ ਤੱਕ ਉਸ ਨੇ ਨੌਜਵਾਨ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ।ਫਿਰ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਲਿਆਇਆ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: ਰਾਜੇ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ, ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਜਾਦੂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੈਂ ਕਿ ਤੂੰ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਅਤੇ ਕੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਹੈਂ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈਂ।" ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਬਲਕਿ ਠੀਕ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਲਾਹ ਹੈ।"ਫਿਰ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਤੱਕਲੀਫ਼ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦ ਤੱਕ ਉਸ ਨੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਫਿਰ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ: “ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜ ਜਾ।” ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਤਦ ਆਰੇ ਨੂੰ ਮੰਗਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੋ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਚੀਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ: “ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜ ਜਾ।” ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਤਦ ਆਰਾ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੋ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਚੀਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ: “ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜ ਜਾ।” ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਤਦ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਕੁਝ ਸਾਥੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਤਿੰਨ ਤੋਂ ਦਸ ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਤੇ ਇਸ ਪਹਾੜ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨ ਤੇ ਲੈ ਜਾਓ ਅਤੇ ਪਹਾੜ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੱਕ ਚੜ੍ਹਾਓ; ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਚੋਟੀ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚੋ ਤਾਂ ਦੇਖੋ — ਜੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਚੰਗਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦਿਓ." ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਲੈ ਗਏ ਅਤੇ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ। ਲੜਕੇ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਮੇਰੇ ਰੱਬ! ਜਿਹੜਾ ਤੂੰ ਚਾਹੇਂ, ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾ ਲੈ।" ਫਿਰ ਪਹਾੜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹਿੱਲਿਆ ਅਤੇ ਇਕ ਤੇਜ਼ ਹਿਲਚਲ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਉਹ ਡਿੱਗ ਪਏ, ਤੇ ਉਹ ਚੱਲਦਾ ਹੋਇਆ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ। ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ: “ਤੇਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਕੀ ਹੋਇਆ?” ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: “ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲਿਆ।” ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਸਾਥੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵੱਲ ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ: “ਉਸਨੂੰ ਲੈ ਜਾਓ ਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਨੌਂਕ ਵਿੱਚ ਰੱਖੋ, ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਲੈ ਜਾਓ; ਜੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਚੰਗਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿਓ।” ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਲੈ ਗਏ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਹੇ ਅੱਲ੍ਹਾ! ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ ਚਾਹੇਂ, ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲੈ।" ਫਿਰ ਜਹਾਜ਼ ਉਲਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਡੁੱਬ ਗਏ, ਅਤੇ ਉਹ ਚੱਲਦਾ ਹੋਇਆ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ। ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ: “ਤੇਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਕੀ ਹੋਇਆ?” ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲਿਆ।" ਫਿਰ ਲੜਕੇ ਨੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: "ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਜਦ ਤੱਕ ਤੂੰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਜੋ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਆਖਾਂ।" ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਅਤੇ ਉਹ ਕੀ ਹੈ?" ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਉੱਚੇ ਸਥਾਨ ਤੇ ਇਕੱਠਾ ਕਰ, ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਦਰੱਖਤ ਦੀ ਟਾਹਣੀ ਨਾਲ ਸਲਾਬ ਤੇ ਲਾ ਦੇ, ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਕਵਚ ਤੋਂ ਇੱਕ ਤੀਰ ਲੈ, ਉਸ ਤੀਰ ਨੂੰ ਧਨੁਸ਼ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿੱਚ ਰੱਖ, ਫਿਰ ਕਹਿ: 'ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ', ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦੇ। ਜੇ ਤੂੰ ਇਹ ਕਰੇਂਗਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇਗਾ।"ਉਸ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ, ਉਸਨੂੰ ਦਰੱਖਤ ਨਾਲ ਸਲਾਬ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹਿਆ, ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਕਵਚ ਤੋਂ ਤੀਰ ਲਿਆ, ਉਸਨੂੰ ਧਨੁਸ਼ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ, ਕਿਹਾ: "ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ", ਅਤੇ ਤੀਰ ਸੁੱਟਿਆ। ਤੀਰ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਅੱਖ ਅਤੇ ਕੰਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਲੱਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਉਸ ਦੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਤੀਰ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਮਰ ਗਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਅਸੀਂ ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੱਬ ਤੇ ਈਮਾਨ ਲਿਆ, ਅਸੀਂ ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੱਬ ਤੇ ਈਮਾਨ ਲਿਆ, ਅਸੀਂ ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੱਬ ਤੇ ਈਮਾਨ ਲਿਆ।" ਫਿਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋਲ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ: "ਤੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਜੋ ਤੂੰ ਡਰਦਾ ਸੀ?" ਸਚਮੁਚ, ਅੱਲਾਹ ਦੀ ਕਸਮ, ਤੇਰੇ ਉਤੇ ਜੋ ਡਰ ਸੀ ਉਹ ਆਇਆ, ਲੋਕ ਲੜਕੇ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨਗੇ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਰੱਬ ਤੇ ਯਕੀਨ ਲਿਆਉਣਗੇ। ਫਿਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਰਸਤੇ ਦੇ ਦਰਵਾਜਿਆਂ 'ਤੇ ਵੱਡੇ ਲੰਮੇ ਖੱਡੇ ਖੋਦਣ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਭੜਕਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ: "ਜੋ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁੜ ਨਾ ਆਏ, ਉਸਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿਓ।" ਲੋਕ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਹੁਕਮ ਅਨੁਸਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਾਲ ਆਈ ਅਤੇ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ; ਉਸਨੇ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਮੰਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ: ਹੇ ਮਾਂ! ਧੀਰਜ ਧਰੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਾਈ 'ਤੇ ਹੋ।

Benefits from the Hadith

1. ਸੁਲਤਾਨਾਂ ਅਤੇ ਵਲੀਆਂ ਦੀ ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਦਾ ਸਬੂਤ: ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ — ਲੜਕੇ ਦੇ ਤੀਰ ਨਾਲ ਮਹਾਨ ਜਾਨਵਰ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ, ਲੜਕੇ ਦੀ ਦੁਆ ਦਾ ਦੋ ਵਾਰੀ ਕਬੂਲ ਹੋਣਾ, ਅਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਬੱਚੇ ਦੀ ਗੱਲ।
2. ਉਹਦੀ ਮਦਦ ਜਿਸਨੇ ਅੱਲਾਹ ਤਆਲ਼ਾ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕੀਤਾ।
3. ਧਰਮ 'ਤੇ ਧੀਰਜ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਦਾ ਬਿਆਨ।
4. ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਹੋਸ਼ਿਆਰੀ ਦਾ ਤਰਕ: ਕਿਉਂਕਿ ਨੌਜਵਾਨ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੱਡੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਯਾਦ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
5. ਇਸ ਲੜਕੇ ਦੇ ਇਮਾਨ ਦੀ ਤਾਕਤ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਇਮਾਨ ਤੋਂ ਕਦੇ ਹਟਿਆ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਵੱਖਰਾ ਹੋਇਆ।
6. ਅੱਲਾਹ ਤਆਲ਼ਾ ਦੁਖੀ ਅਤੇ ਮਜ਼ਲੂਮ ਦੀ ਦੁਆ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਲੋੜ ਨਾਲ ਸੱਦਾ ਦੇ।
7. ਇਨਸਾਨ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁਸਲਿਮਾਂ ਦੇ ਸਧਾਰਨ ਫਾਇਦੇ ਲਈ ਖ਼ਤਰੇ ਵਿੱਚ ਪਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਸ ਲੜਕੇ ਨੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਉਹ ਰਾਹ ਦਿਖਾਇਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖ਼ਤਰੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ — ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਵਚ ਤੋਂ ਇੱਕ ਤੀਰ ਲਿਆ, ਉਸਨੂੰ ਧਨੁਸ਼ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: "ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ।"
8. ਜੰਗ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਤਬਾਹੀ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ।
9. ਮੁਮਿਨ ਦੀ ਆਜ਼ਮਾਇਸ਼ ਉਸਦੇ ਸੱਚੇ ਇਮਾਨ ਅਤੇ ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਬੂਤੀ 'ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਖ਼ਤਰੇ ਤੱਕ ਲੈ ਜਾਵੇ।
10. ਅੱਲਾਹ ਦੀ ਦावत ਅਤੇ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਰਬਾਨੀ।
11. ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹਨ; ਉਹ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਹੇ ਰਾਹ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਹੇ ਗਲਤ ਰਾਹ ਤੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਲੜਕਾ ਤਾਂ ਵੀ ਰਾਹ ਪਾ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਦੂਗਰ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਬੁਰੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਹੇਠ ਸੀ।
12. ਅੱਲਾਹ ਤਆਲ਼ਾ ਤੋਂ ਇਹ ਪੁੱਛਣਾ ਜਾਇਜ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੇਵੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਸੱਚਾਈ ਜਾਣ ਸਕੇ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਮਿਲੇ।
13. ਇਮਾਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਉਹ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਜ਼ਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਅਤੇ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਰਸਤੇ ਦੀ ਦਾਵਤ ਦੀ ਖਿਦਮਤ ਲਈ ਵਰਤਦੇ ਹਨ।
14. ਨਾਸ਼ ਦੀਆਂ ਕਾਰਨਾਵਾਂ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹਨ; ਜੇ ਉਹ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰੇ ਅਤੇ ਜੇ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਰੋਕ ਦੇਵੇ।
15. ਕੁਫ਼ਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਮਾਨ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਦਲੀਲਾਂ ਅਤੇ ਸਬੂਤਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ; ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੁਫ਼ਰ ਦਾ ਕਾਰਣ ਸਿਰਫ਼ ਜ਼ਿਦ ਅਤੇ ਘਮੰਡ ਹੈ।
16. ਤਾਗੂਤ ਅਤੇ ਜ਼ਾਲਮ ਲੋਕ ਇਹ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿਉਂ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸੁਖ-ਸਮਾਧਾਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿ ਸਕਣ।
17. ਅੱਲਾਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇਵੇਗਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬੇਇੰਤਜ਼ਾਰ ਅਨਿਆਇ ਕੀਤਾ। ਲੋਕ ਲੜਕੇ ਦੇ ਰੱਬ 'ਤੇ ਇਮਾਨ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤੀ, ਸੱਚਾਈ ਅਤੇ ਅੱਲਾਹ ਵਿੱਚ ਡਰ ਨਾ ਹੋਣ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹਨ।
18. ਮਹਿਲ਼ਾ ਵਿੱਚ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਮਸੀਹ (ਅਲੈਹਿ ਸਲਾਮ) ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਵੀ ਹਨ। ਇਹ ਹਦੀਸ ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ ਸੱਲੱਲਾਹੂ ਅਲੈਹਿ ਵਸੱਲਮ ਦੇ ਕਹਿਣ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਹੈ: "ਮਹਿਲ਼ਾ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਤਿੰਨ ਹੀ ਬੋਲਿਆ..." ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨੀ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਕਰਦੀ ਹੈ।