بروز رسانی: يکی از شب ها با رسول الله صلى الله عليه وسلم نماز خواندم که ايشان سوره ی «بقره» را شروع کرد.

عن حذيفة بن اليمان رضي الله عنهما قال: صليت مع النبي صلى الله عليه وسلم ذات ليلة فَافْتَتَحَ البقرة، فقلت: يركع عند المئة، ثم مضى، فقلت: يصلي بها في ركعة فمضى، فقلت: يركع بها، ثم افتتح النساء فقرأها، ثم افتتح آل عمران فقرأها، يقرأ مُتَرَسِّلًا: إذا مَر بآية فيها تَسبِيحٌ سَبَّحَ، وإذا مَر بسؤال سَأل، وإذا مَر بِتَعَوُّذٍ تَعَوَّذَ، ثم ركع، فجعل يقول: «سبحان ربي العظيم» فكان ركوعه نحوًا من قِيَامِهِ، ثم قال: «سمع الله لمن حمده، ربنا لك الحمد» ثم قام طويلًا قريبا مما ركع، ثم سجد، فقال: «سبحان ربي الأعلى» فكان سجوده قريبًا من قيامه.
[صحيح] - [رواه مسلم]

از حذیفة بن یمان رضی الله عنهما روایت است که می گوید: يکی از شب ها با رسول الله صلى الله عليه وسلم نماز خواندم که ايشان سوره ی «بقره» را شروع کرد. با خود گفتم: در آيه ی صدم رکوع خواهد کرد. اما از اين آيه گذشت؛ گفتم: همه ی «بقره» را در يک رکعت خواهد خواند (و آنگاه رکوع خواهد کرد). اما همه ی اين سوره را خواند و در اين انديشه بودم که رکوع خواهد نمود؛ اما رکوع نکرد و سوره ی «نساء» را شروع کرد و آن را تا پايان خواند. سپس «آل عمران» را آغاز نمود و آرام و با ترتيل می خواند و هرگاه به آيه ای می رسيد که در آن تسبيح و ستايش الله بود، تسبيح می گفت و چون به آيه ی دعا می رسيد، دعا می کرد و هنگامی که به آيه ای با موضوع پناه جستن به الله می رسيد، پناه می خواست تا اينکه رکوع نمود و شروع کرد به گفتن: «سُبحانَ رَبِّيَ الْعظِيمِ» و رکوعش متناسب با قيامش طول کشيد؛ آنگاه برخاست و گفت: «سَمِعَ اللَّهُ لِمن حَمِدَه، ربَّنا لك الْحمدُ» و اين قيامش نيز تقريباً به اندازه ی رکوعش طولانی بود و سپس به سجده رفت و همواره «سبحان رَبِّيَ الأعلَى» می گفت چنانکه سجده اش متناسب با قيامش طول کشيد.
صحیح است - به روایت مسلم

شرح

باری حذیفة رضی الله عنه در نماز شب با رسول الله صلی الله علیه وسلم همراه می شود که ایشان نماز را طولانی می کند و در رکعت اول سوره ی بقره و نساء و آل عمران را به همین ترتیب می خواند. و در حین نماز چون به آیه ای با موضوع دعا می رسد دعا می کند و وقتی به آیه ای با موضوع تسبیح می رسد تسبیح می گوید و هرگاه به آیه ای با موضوع پناه جستن می رسد، به الله متعال پناه می برد؛ و اجزای نمازش نظم و ترتیب خاصی داشته و متناسب با هم بوده است چنانکه رکوعش تقریبا به اندازه ی قیام و سجده اش تقریبا به اندازه ی رکوع بوده است.