නබි වදන: සලාතයේදී අපි කතා කරමින් සිටියෙමු. පුද්ගලයකු තම මිතුරා සලාතයේදී ඔහු අසළින් සිටියදී ඔහු සමග කතා කරයි. මෙසේ, “නුඹලා බැතිමතුන් ලෙසින් අල්ලාහ් වෙනුවෙන් නැගී සිටිනු” යන පාඨය පහළ වන තුරුම විය. පසුව නිහඬතාව රකින මෙන් අප අණ කරනු ලැබුවෙමු. එමෙන්ම කතා කිරීමට ද අප තහනම් කරනු ලැබුවෙමු.

عَنْ زَيْدِ بْنِ أَرْقَمَ رضي الله عنه قَالَ:

كُنَّا نَتَكَلَّمُ فِي الصَّلَاةِ يُكَلِّمُ الرَّجُلُ صَاحِبَهُ وَهُوَ إِلَى جَنْبِهِ فِي الصَّلَاةِ حَتَّى نَزَلَتْ {وَقُومُوا لِلَّهِ قَانِتِينَ} [البقرة: 238] فَأُمِرْنَا بِالسُّكُوتِ، وَنُهِينَا عَنِ الْكَلَامِ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 539]

සෙයිද් ඉබ්නු අර්කම් (රළියල්ලාහු අන්හු) තුමා විසින් වාර්තා කරන ලදී. “සලාතයේදී අපි කතා කරමින් සිටියෙමු. පුද්ගලයකු තම මිතුරා සලාතයේදී ඔහු අසළින් සිටියදී ඔහු සමග කතා කරයි. මෙසේ, “නුඹලා බැතිමතුන් ලෙසින් අල්ලාහ් වෙනුවෙන් නැගී සිටිනු” යන පාඨය පහළ වන තුරුම විය. පසුව නිහඬතාව රකින මෙන් අප අණ කරනු ලැබුවෙමු. එමෙන්ම කතා කිරීමට ද අප තහනම් කරනු ලැබුවෙමු.”
[පූර්ව සාධක සහිත හදීසයකි] - [බුහාරි හා මුස්ලිම් හි වාර්තා වී ඇත]

විවරණය

සලාතය යනු ගැත්තා හා ඔහුගේ පරමාධිපති අතර පවතින සම්බන්ධතාවයි. අල්ලාහ් සමග කරන හමුවීම හැර වෙනත් දෙයක සලාත් ඉටු කරන්නා නියැලීම සුදුසු වන්නේ නැත. සෙයිද් ඉබ්නු අර්කම් (රළියල්ලාහු අන්හු) තුමා මෙසේ දන්වා සිටියේය. සැබැවින්ම මුස්ලිම්වරුන් ආරම්භයේ සලාතයේ අවශ්යය ප්රමාණයට කතා කරන්නන් ලෙස සිටියෝය. ඔවුන් අතරින් කිසියම් පුද්ගලයකු නබි (සල්ලල්ලාහු අලයිහි වසල්ලම්) තුමාණන්ට සවන් දෙමින්ම තම අවශ්යතාවක් සම්බන්ධයෙන් තමන් අසල සිටින මිත්රයා සමග කතා කරන්නට වුව ද එතුමා ඔවුන් හෙළා දුටුවේ නැත. නමුත් ඔහු සලාතයේ සිටියදී මැවීම් සමග කතා කිරීමෙන් අල්ලාහ් සමග වූ සම්බන්ධතාවය වෙනතකට හැරුණු කල්හි, උත්තරීතර අල්ලාහ් සලාතයේ ප්රවේසමෙන් කටයුතු කරන මෙන් ඔවුනට නියෝග කළේය. නිහඬතාව රකින මෙන් ඔහු ඔවුනට නියෝග කළේය. කතා කිරීමෙන් ඔහු ඔවුන් වැළැක්වූයේය. පසුව උත්තරීතර අල්ලාහ් “සලාත් හා මධ්ය කාල සලාත ප්රවේසමෙන් ඉටු කරනු. අල්ලාහ් වෙනුවෙන් බැතිමතුන් ලෙස නැගී සිටිනු.” යන පාඨය පහළ කළේය. පසුව සලාතයේ කතා කිරීම තමන්ට තහනම් කර ඇති බව සහාබාවරු වටහා ගෙන ඔවුන් එයින් වැළකී සිටියෝය.

හදීසයේ හරය