بروز رسانی: مدينه از کوه عير تا کوه ثور حرم است و هرکس در آن بدعتی بياورد يا بدعت گزاری را جای دهد، لعنت الله و ملائکه و همه ی مردم بر اوست و الله در روز قيامت، هيچ توبه و احسان و فديه ای را از او قبول نمی کند.

عن يزيد بن شريك بن طارق، قال: رأيت عليًّا رضي الله عنه على المنبر يخطب، فسمعته يقول: لا والله ما عندنا من كتاب نقرؤه: إلا كتاب الله، وما في هذه الصَّحِيفَةِ، فنشرها؛ فإذا فيها: أَسْنَانُ الإبل، وأشياء من الجِرَاحَاتِ. وفيها: قال رسول الله صلى الله عليه وسلم : «المدينة حَرَمٌ ما بين عَيْرٍ إلى ثَوْرٍ، فمن أحدث فيها حَدَثًا، أو آوى مُحْدِثًا؛ فعليه لعنة الله والملائكة والناس أجمعين، لا يقبل الله منه يوم القيامة صَرْفًا ولا عَدْلًا. ذِمَّةُ المسلمين واحدة، يسعى بها أَدْنَاهُم، فمن أَخْفَرَ مسلما، فعليه لعنة الله والملائكة والناس أجمعين، لا يقبل الله منه يوم القيامة صَرْفًا ولا عَدْلًا. ومن ادعى إلى غير أبيه، أو انتمى إلى غير مواليه، فعليه لعنة الله والملائكة والناس أجمعين؛ لا يقبل الله منه يوم القيامة صَرْفًا ولا عَدْلًا».
[صحيح] - [متفق عليه]

از يزيد بن شريک بن طارق روایت است که می گويد: علی رضی الله عنه را در حالِ سخنرانی بر روی منبر ديدم و شنيدم که می گفت: نه، به الله سوگند جز کتاب الله و آنچه در اين صحيفه است، کتاب ديگری نزدمان نيست که آن را بخوانيم. سپس آن صحيفه را باز کرد که در آن دیه ی دندان های شتر و پاره ای از احکامِ جراحات بيان شده بود و در آن آمده بود که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرموده است: «المَدينَةُ حَرَمٌ مَا بَيْنَ عَيْرٍ إِلَى ثَوْرٍ، فَمَنْ أحْدَثَ فِيهَا حَدَثاً أَوْ آوَى مُحْدِثاً، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالمَلاَئِكَةِ وَالنَّاسِ أجْمَعِينَ، لا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَومَ القِيَامَةِ صَرْفاً وَلا عَدْلاً. ذِمَّةُ المُسْلِمينَ وَاحِدَةٌ، يَسْعَى بِهَا أَدْنَاهُمْ، فَمَنْ أَخْفَرَ مُسْلِماً، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالمَلائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَومَ القِيَامَةِ صَرْفاً وَلا عَدْلاً. وَمَن ادَّعَى إِلَى غَيرِ أَبيهِ، أَوْ انْتَمَى إِلَى غَيرِ مَوَاليهِ، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالمَلاَئِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعينَ؛ لا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَومَ القِيَامَةِ صَرْفاً وَلا عَدْلاً»: «مدينه از کوه عير تا کوه ثور حرم است و هرکس در آن بدعتی بياورد يا بدعت گزاری را جای دهد، لعنت الله و ملائکه و همه ی مردم بر اوست و الله در روز قيامت، هيچ توبه و احسان و فديه ای را از او قبول نمی کند. پيمان مسلمانان يکی است؛ کمترين شان از اين حق برخوردار است - و می تواند به غيرمسلمانان امان دهد -. پس هرکس امان و پيمان مسلمانی را نقض کند، لعنت الله و ملائکه و همه ی مردم بر اوست و الله در روز رستاخيز، هيچ توبه و احسان و فديه ای را از او قبول نمی کند. هرکس خود را به غير از پدرش يا به غير از آزادکنندگان خود نسبت دهد، لعنت الله و ملائکه و همه ی مردم بر اوست و الله در روز قيامت، هيچ توبه و احسان و فديه ای را از او قبول نمی کند».
[صحیح است] - [متفق علیه]

شرح

علی رضی الله عنه در حال سخنرانی بر منبر می گوید: به الله سوگند، نزد ما کتابی جز کتاب الله و این کتاب نیست که آن را بخوانیم؛ سپس آن کتاب را باز می کند که در آن دیه ی دندان های شتر و مسائلی در ارتباط با جراحات و احکام آنها نوشته شده است. و در آن آمده که رسول الله صلی الله علیه وسلم خبر داده مدینه مانند مکه حرم است؛ و حدود آن از کوه عیر تا کوه ثور می باشد. بنابراین هرکس در مدینه بدعتی در دین ایجاد کند یا با ارتکاب جرم و جنایت سبب اذیت و آزار مسلمانان و ظلم و ستمی به آنها شود یا اینکه بدعتگزاری را پناه دهد، لعنت الله متعال و ملائکه و همه ی مردم به دنبال اوست؛ لعنت الله متعال بر او، محروم کردن وی از رحمتش می باشد و لعنت ملائکه و همه ی مردم این است که از الله متعال می خواهند او را از رحمتش دور و محروم گرداند. و الله متعال از چنین کسی نه عمل فرضی و نفلی را که انجام داده و نه توبه و فدیه ای را که بپردازد، قبول نمی کند. و امان دادن مسلمان به کافر با شروط معروف آن صحیح است. و چون مسلمانی به کافری امان داد، تعرض به آن کافر حرام است. و هرکس امان مسلمانی را نقض کند و به کافری تعرض نماید که به او امان داده است، لعنت الله متعال و ملائکه و همه ی مردم به دنبال او می باشد؛ و الله متعال از وی هیچ عمل فرض و نفلی که انجام داده و هیچ توبه و فدیه ای را نمی پذیرد. و هرکس خود را به کسی جز پدرش نسبت دهد، یا برده ی آزاد شده خود را به غیر از آقایش که او را آزاد کرده نسبت دهد، لعنت الله متعال و ملائکه و همه ی مردم به دنبال او می باشد؛ و الله متعال از وی هیچ عمل فرض و نفلی که انجام داده و هیچ توبه و فدیه ای را نمی پذیرد. چون این کار از مصادیق کفر نعمت و ضایع کردن حقوقی در باب ارث و ولاء و دیه و سایر موارد می باشد و با قطع ارتباط و ایجاد کدورت و نافرمانی همراه است.